In de jaren vijftig bestond nog het fenomeen bioscoopschilder, een inmiddels uitgestorven beroep. Deze ambachtslieden tekende affiches van films die in roulatie kwamen. Die levensgrote borden hingen boven de bioscoop. Nico Straatman en Joost Visser waren van die kunstenaars; van hun in anonimiteit gemaakte werk zijn weinig voorbeelden overgebleven, want nadat een film uit de roulatie werd genomen, werden de creaties doorgaans vernietigd. Martin Lodewijk is zijn loopbaan begonnen in deze tak van reclamewerk, net als Kees Sparreboom. Deze laatbloeier op striptekengebied - vanaf zijn 65e legde hij zich toe op het maken van strips, zoals de tragikomische familiestrip Puberaaltjes en de Dick Bos-pastiche Boot & Van Dijk - kwam als vijftienjarige jongen in de leer bij het Rotterdamse Atelier Leo Mineur, een nog steeds bestaand decoratiehuis dat ook voor bioscoopreclame op gevelborden zorgde. Sparreboom heeft zijn ervaringen bij Leo Mineur verwerkt in zijn reeds in 2002 verschenen strip Rotterdamse bioscoopschilders in de jaren '50, die pas sinds dit jaar naar de stripwinkels wordt gedistribueerd. Behalve een anekdotisch verhaal laat hij tegelijkertijd zien welke technieken en praktische zaken kwamen kijken bij de geschilderde bioscoopreclame. Daarmee heeft hij een bijzondere productie gerealiseerd die past in de oral history, de stroming in de geschiedschrijving die zich baseert op basis van door betrokkenen en getuigen verstrekte informatie. In die zin is Sparrebooms Rotterdamse bioscoopschilders in de jaren '50 een mondelinge geschiedenis, maar dan letterlijk opgetekend.