Twintig jaar nadat in Frankrijk het eerste deel van Dans Les Villages is verschenen, brengt uitgeverij Dupuis een Nederlandse vertaling uit van het vijfde deel uit de serie. 'Gelukkig hoef je de vorige delen niet te hebben gelezen om ervan te genieten', stelt de uitgeverij geruststellend in de persinformatie. Nou, dat valt te bezien. Het avontuur is prachtig getekend. De pagina's zijn een lust voor het oog. De vele spelers die in het verhaal optreden getuigen van een rijke fantasie. Het kleurgebruik is indrukwekkend. Maar ook na drie keer lezen blijft het verhaal een samengeraapt zootje van bolle pretenties, nodeloos ingewikkelde rolverwisselingen en veel te geforceerde pogingen om maar zo origineel mogelijk te zijn. Zo wordt bij voorbeeld het avontuur niet vervolgd, maar vindt er een 'tijdelijke stopzetting van tekst en beeld' plaats. Wie van dit soort originaliteiten smult zal volop genieten van De school der wreedheid. Het verhaal speelt zich af in Polino, de hoofdstad van wijde dorpen wereld. Professor Wom openbaart op een symposium dat de wereld bestaat uit één dimensie: geluid. Daarbij heeft de professor een oergeluid opgespoord dat lijkt op het krassen van een pen (wink, wink). Daarna neemt iemand die zich uitgeeft voor worhopper - en die de lezer&broeder Dzino moet noemen - het woord. Hij onderzoekt de interpretatie van de werkelijkheid in twee dimensies. Dzino blijkt zichzelf in het verhaal te hebben gedropt als terreinschrijver, 'zo'n knaap die ingrijpt in het verhaal, het onderbreekt, de losse eindjes aan elkaar knoopt en... stilte in de rijen!' Misschien een aardig idee, een tekenaar die zichzelf in het verhaal schrijft, maar bij Max Cabanes komt het erop neer dat hij de geïnteresseerde lezer nodeloos lastig valt met scenarioproblemen, losse ideeën en mogelijke verhaallijnen die bij andere stripboeken meestal door de tekenaar/auteur eerst worden opgelost en uitgewerkt voordat hij definitief wat op papier zet. Het toch al warrige verhaal loopt naar alle kanten weg omdat zo fantasierijke Cabanes het niet op heeft kunnen brengen om zich te beperken. Zijn niet te stuiten drang om de lezer aan te spreken en lastig te vallen met allerlei niet-relevante onzin en onnodige uitweidingen brengen een in potentie prachtig verhaal volkomen om zeep. Ongetwijfeld zullen de vele bewonderaars van Cabanes genieten van dit verhaal. Bij mij wekte de schitterend verpakte holle pretentieuze onzin voornamelijk irritatie op.