Elke striptekenaar die twijfelt of hij genoeg talent heeft voor het tekenen van bewegende figuren of perspectief, zou eens door de albums van De Kat van Philippe Geluck moeten bladeren, voor een gratis dosis zelfvertrouwen. Zelden heb ik een strip gelezen, waarin de held van het verhaal zo vaak in exact dezelfde statische houding te bewonderen is (alsof Geluck 'm telkens overtrekt - of in zijn computer kopieert). Geluck is van oorsprong dan ook geen tekenaar, maar een podiumkunstenaar. Hij bewijst in zijn gags vooral het gelijk van het aloude stripgezegde, dat een geniale tekenaar geen belabberde scenario's kan redden, maar omgekeerd een geniaal scenario belabberde tekeningen wél kan redden. Want geniaal zijn de gags van Geluck vaak zonder twijfel, zowel tekstueel als visueel. Ze blinken uit in cynisme, absurdisme en meligheid, die doen denken aan een mix van Peter de Wit en Kamagurka, maar ook aan zijn collegakaters uit het stripuniversum, zoals Garfield en Heinz. Deze Kat heeft in België en Frankrijk dan ook al jaren furore gemaakt in kranten en tijdschriften, waar Geluck met z'n zwarte humor het leed van het nieuws van de dag op kon vrolijken. Het is wel te merken dat de gags vooral voor dat doel zijn geschreven. Wanneer je twee albums van de serie achter elkaar leest, wordt het maniëristische, cynische denkpatroon van de Kat op den duur voorspelbaar. Wie overigens behoefte heeft aan een behoorlijke dosis cynische humor, mag de tijdelijke aanbieding van twee De Kat-albums voor € 5,25 zeker niet laten liggen.