Wie een beetje van vaag en zweverig houdt, bovendien nog nooit van Cosey heeft gehoord en met zijn stijl wil kennismaken, beleeft een half uurtje plezier aan zijn nieuwste album: De azuren Boeddha. Ofwel het verhaal over de Brit Porridge en de Tibetaanse Lhahl. Eigen aan de stijl van Cosey is de locatie - natuurlijk in Tibet - en het licht poëtische taalgebruik ('Glorie aan het juweel van de Lotus'). Net als je daar genoeg van krijgt, blijkt er ook nog een echt plot in De azuren Boeddha te zitten. In aanvang doet de van de Jonathan-reeks bekende auteur ingewikkeld: twee verhaallijnen die ogenschijnlijk niets met elkaar te maken hebben, komen uiteindelijk bij elkaar. Gaandeweg het album wordt al duidelijker waar het Cosey om gaat: het verhaal van het onderdrukte Tibet (Chinese bezetting, onderdrukking van geloofsvrijheid, verchinezing van de Tibetaanse cultuur). Hij herhaalt zijn boodschap nog maar eens, zoals hij eerder gedaan heeft in zijn werk. Tibet is zijn stokpaardje, maar het is zelfs voor de Cosey-liefhebber niet spannend meer als je aan het eind van het album het gevoel hebt het verhaal allang te kennen. Helemaal als blijkt dat er nog een deel 2 volgt. Kortom, De azuren Boeddha is teveel een herhaling van zetten. Cosey zou de volgende keer misschien een scenarioschrijver in de arm kunnen nemen voor de broodnodige nieuwe impulsen. Hij kan zich dan richten op zijn 'kernkwaliteit': het maken van mooie tekeningen!