Uitgeverij Dupuis heeft de laatste jaren veel gedaan om Robbedoes en Kwabbernoot als klassieke stripreeks nieuw leven in te blazen. Jean David Morvan en José-Luis Munuera hebben inmiddels de reguliere reeks overgenomen en er manga-elementen aan toegevoegd. Het duo Tome en Janry verzorgt al een aantal jaren de spin-off De kleine Robbe. Naast deze reeksen begint Dupuis nu ook een serie one shots van onze zestigjarige helden, leder album in deze serie staat op zich en wordt telkens gemaakt door andere auteurs. Yoann en Fabien Vehlmann, in Nederland nog niet echt gekend, zijn met Versteende reuzen als eerste aan zet in deze nieuwe reeks. Robbedoes en Kwabbernoot assisteren de neurotische archeoloog dr. Martin die in de Middellandse Zee een oudheidkundig onderzoek leidt. Als de archeoloog dankzij de oude bathyscaaf van de Graaf van Rommelgem op de zeebodem een beeld van een lang verdwenen beschaving ontdekt, ruikt de controversiële Amerikaanse playboy-archeoloog Bill Callaway zijn kans. Er breekt een bittere competentiestrijd tussen de archeologen los die hen leidt naar de wateren van Nieuw-Zeeland. De principiële Robbedoes steunt Martin in diens queeste waar de opportunist Kwabbernoot aanvankelijk zwicht voor de roem van een journalistieke primeur bij Callaway. Vehlmann levert met Versteende reuzen ogenschijnlijk een klassiek verhaal uit de Dupuis-school, 62 pagina's lang, maar voegt ook enkele nieuwe elementen toe. Zo lijken voor Kwabbernoot in fysiek opzicht de jaren echt te gaan tellen als je op zijn kalende schedel moet afgaan. Robbedoes blijft wel tijdloos maar niet langer seksloos gezien zijn ontluikende romance met de Indonesische Tian. In het tijdloze decor worden meer eigentijdse elementen naar voren geschoven zoals de invloed van Peter Jacksons Lord of the Rings voor het zelfbeeld van Nieuw Zeeland. De Maori's ontlenen er zelfs hun identiteit aan: 'voor Nieuw Zeeland, voor the Lord of the Rings' is hun strijdkreet. Yoanns tekeningen lijken eveneens een prettige mix die traditie met het heden verenigd. Zijn soepele, vette lijnenspel doet denken aan Conrads Bob Marone en De onnoembaren waar de meester André Franquin vaak van een afstandje lijkt toe te kijken. Luchtig en vrolijk zijn de tekeningen bepaald niet. Zijn platen zijn door het donkere kleurgebruik, de grote zwart-partijen en de ronduit grimmige settings zelfs enigszins beklemmend. Mooi en effectief is het wel. Een geslaagd debuut derhalve waar de volgende auteurs in de reeks, Tarrin/Yann en Frank Ie Gall, zich aan kunnen meten.