De in februari van dit jaar 60 jaar geworden Eddy Vermeulen tekende in zijn studentenjaren al met het pseudoniem Ever Meulen. Het is ook onder die naam waarmee hij tot ver over de Belgische landsgrenzen bekend staat als een begenadigd tekenaar, illustrator en vormgever. Het eerbetoon Verve, dat geselecteerd werk bevat uit de periode 1988 tot 2005, is daarvan het visuele bewijs. Het is dat de formele definitie van een strip een opeenvolgende reeks plaatjes die een verhaal vertellen behelst, maar de artistieke platen van Ever Meulen vertellen vaak een verhaal op zich. Hij is daarbij een meester in spelen met perspectieven en geometrische onmogelijkheden. Hoewel hij hoofdzakelijk in opdracht tekent, weet hij zich daarbij altijd los te maken van de aangeleverde tekstuele inhoud; enkel de tekening brengt de boodschap. Desnoods, zo verklaart hij, geeft hij zichzelf een opdracht. Ooit begonnen met het natekenen van albums van Hergé en Edgar P. Jacobs is hij vanaf de jaren zeventig geëvolueerd tot een kunstenaar met een eigen stijl én een eigen wereld. Ook zonder de kenmerkende signatuur is zijn werk uit duizenden herkenbaar. De inhoud van Verve bestaat uit veel omslagen voor Humo en DS Magazine, maar ook affiches die hij voor diverse opdrachtgevers tekende, waaronder een aantal voor het prestigieuze The New Yorker. Opmerkelijk is dat zijn voorliefde tot het tekenen van auto's niet echt blijkt uit deze verzameling, terwijl de man met pijp als vanouds een frequent voorkomend persoon is. Hoewel hij veel in zwart/wit heeft getekend zijn de ingekleurde tekeningen net even meer aansprekend. De kleurstijl die hij bij voorkeur hanteert met veel lichtgeel, lichtblauw en primaire kleuren geven het een vrolijke touch. Zelf omschreef hij dit als het gevolg van het zichzelf kunnen zijn als hij begint te tekenen en zijn opgewekte natuur. Uit Verve blijkt dat Ever Meulen niets aan kracht heeft ingeboet. Dat hij zich niet of nauwelijks meer in het stripgenre voortbeweegt, is en blijft daarom een pijnlijk gemis.