De critici waren laaiend enthousiast over het debuutalbum Toen ik nog baas van de wereld was van de Vlaming Conz. Op de achterkant van zijn tweede boek - De tweede kus 1: Ringo - verzekert Hanco Kolk de lezer dat-ie onder de hoede van een rasverteller is. Het ligt dus helemaal aan mij dat ik er niks aan vind. Ik vind het tekenwerk maar matig en het verhaal boeit me helemaal niet. Het gaat over een jongen, Ringo, in een Vlaams dorp-van-niks die iets krijgt met een meisje en dan gaan ze neuken en dan flirt ze in de disco met een andere jongen en dan gedraagt Ringo zich als een hork en dan maakt ze het uit. Niks wat niet iedere gezonde jongen minstens één keer in zijn leven ook heeft meegemaakt en niks wat ik niet al tig keer heb gelezen in de ontelbare slecht getekende autobiografische small press-strips die de afgelopen twintig jaar zijn verschenen. Dit verhaal wordt verteld in flashbacks die worden onderbroken door Ringo's overpeinzingen in het vliegtuig naar Australië, waar hij geloof ik op zoek gaat naar iets, maar ik ben al vergeten wat. Bijzonder origineel allemaal, in elk geval. Waarom zou ik willen lezen over het middelmatige leven van een middelmatige burgerjongen met middelmatige talenten? Kortom, waarom zou ik een stripboek kopen dat over mij gaat? U ziet, ik ben wat geïrriteerd en dat komt doordat ik met dit boek een uur van mijn leven heb verspild. Een uur dat nooit meer terugkomt. Een uur dat voor altijd verloren is.