Een man en een kind zitten samen in de auto. Vader en zoon? Nee. Giuliano is op stap met Andrea, het zoontje van zijn zus. Hun gesprekken in de auto zijn vertederend en indringend. 'Ik heb geen kinderen', zegt Giuliano. 'Je moet me helpen. Anders doe ik het misschien verkeerd zonder dat ik het weet.' Het tweetal gaat Valerio opzoeken, een jeugdvriend van Giuliano die ooit werd veroordeeld tot twaalf jaar cel nadat hij had ingestoken op een agent die hem mishandelde. Giuliano vertelt over hun gezamenlijke verleden in een saaie provinciestad: rondhangen op straat en daar last mee krijgen vanwege de dadendrang van twee overgeplaatste agenten van de antiterreurbrigade. Het heeft Valerio's leven getekend en misschien dat van hoofdpersoon Giuliano ook - maar daar geeft dit korte verhaal geen uitsluitsel over, hooguit suggestie. De onschuldigen gaat over opgroeien in een verkeerd milieu. Tekenaar Gipi zegt veel door juist veel weg te laten. De toon wordt gezet door zijn rauwe tekenwerk: bonkige koppen en desolate landschappen, voorzien van een sombere aquarelinkleuring. De flashbacks zijn ruw met pen geschetst en in zwart/wit. Gipi tekent krachtig, in de stijl van Baru (bekend van De woesteling en het nooit vertaalde L'Autoroute du Soleil). Ook als verteller toont hij zijn talenten. Wel stoort het dat dit boek in feite niet meer is dan een kort verhaal van dertig pagina's. Een autorit, twee flashbacks en een ontmoeting, dat is het. Het karakterspel geeft deze strip natuurlijk zijn meerwaarde, maar toch is het al met al wat mager. Uitgever Oog & Blik had beter kunnen wachten op een tweede verhaal over Giuliano en zijn makkers, om daar dan een substantiëler boek van te persen. Hadden ze meteen ook die tikfout in de allereerste tekstballon kunnen corrigeren...