Bijna twintig jaar na het met een Stripschappenning bekroonde strip Doodverf, een avontuur met Jan Tit, komt Aart Clerkx met een nieuw verhaal: Dit en dat, waarin hij vooral getuigt van zijn liefde voor het toneel. Clerkx (1945), die in 1970 als illustrator/tekenaar begon bij het blad Aloha, en zich daarna via het undergroundblad Tante Leny ontwikkelde als maatschappijkritische verhalenverteller, heeft zich de laatste jaren vooral met schilderen beziggehouden. Onlangs had hij nog een expositie bij galerie Lambiek. In 2001 was hij verantwoordelijk voor de illustraties bij een uitgave van Shakespeare's Hamlet. Dit en dat begint als een komische klucht vol misverstanden over twee zussen, een tweeling, die vroeg na de geboorte zijn gescheiden en die niet van elkaars bestaan afweten. Het verhaal eindigt met een nogal chaotische poging om het komische toneelstuk Pseudolus van de Romeinse blijspeldichter Titus Maccius Plautus (250-184 voor Christus) opgevoerd te krijgen in een hedendaagse gesponsorde versie. Er is er veel te zien in het verhaal. Het begint al op de eerste pagina waar de Franse intellectueel Jean-Paul Sartre gearmd loopt met een dame wier identiteit later in het verhaal duidelijk zal worden. Daarnaast ziet de lezer Cuba-bewonderaar Harry Mulisch als communistische kinderdief en ook nog een verwijzing naar de beroemde schietscène uit de film The Untouchables met de kinderwagen die van de trap afbonkt, een scène die zelf weer verwijst naar de Russische klassieke film Battleship Potemkin (Bronenosets Potyomkin) van regisseur Sergei M. Eisenstein. De boodschap van Clerkx is duidelijk: goed kijken en lezen, want dit verhaal gaat dieper dan de gemiddelde klucht van John Lantings Theater van de Lach. De tekeningen, die herinneringen oproepen aan de oudere generatie van Vlaamse tekenaars zijn in vergelijking met Doodverf een stuk lichter en ook wel eleganter geworden. Clerkx is terughoudender geworden met zijn arceringen en heeft ook duidelijk durven bezuinigen op de decors in zijn plaatjes. Het hoofdverhaal is consequent in één stijl getekend. Vormexperimenten zoals in Doodverf waarin Clerkx eer betuigt aan de stijl van erotische Japanse prenten blijven deze keer achterwege. Wel staan in Dit en dat twee geheel afwijkend getekende verhalen, waarvan er een - Blootkapje - deel uitmaakt van het hoofdverhaal. De functie van het tweede verhaal - De extase van mijnheer Lancelot, een tekst met enkele illustraties - ontgaat me geheel, maar zoals de held van Clerkx - Shakespeare - al schreef in zijn Hamlet: 'There are more things in heaven and earth, Horatio, than are dreamt of in your philosophy'.