Typisch een geval van: ik vind dat ik een boeiende studententijd heb gehad en wil daar de hele wereld van laten meegenieten. Want waarom anders voelen scenarist Sylvain Runberg en tekenaar Christopher de aandrang om de stripserie Op kamers in het leven te roepen? De begintwintigers Julien, Jean-Michel en Toine bewonen samen een etage, Jean-Michel begint aan zijn eerste baan, waarin deze verder toch niet onaardige jongen zich meteen aan het oplichten van bejaarden zet. Toine is zijn tegenpool: sinds het uit is met zijn vriendin geeft hij zich over aan joints en algehele lamlendigheid. Daar staat Julien zo'n beetje tussenin en als een betweter eerste klas leest hij zijn huisgenoten de les in correcte omgangsvormen. Hoogste doel van de heren schijnt het vinden van een vierde man voor hun etage te zijn. Dat wordt na een rijtje minkukels Max, een rijkeluiszoontje, uitvreter en opportunist. Kortom: inconsistente karakters met een schrijnend gebrek aan persoonlijkheid. Zijn deze mensen het meeleven waard? Natuurlijk niet. Toch is dat de eerste vereiste om een verhaal interessant te maken. Maar wat geeft het, zullen de stripmakers gedacht hebben, als de rest van het verhaal ook oninteressant is. Een beetje zuipen, een beetje slikken, een beetje neuken en een beetje werken: dan hebben we het wel gehad. De vierde man gaat nergens over en leidt nergens toe. Er wordt schaamteloos gebruik gemaakt van toevalligheden om de boel wat op te leuken: plots verschijnt een vader op het werk, plots verschijnt een moeder op het drugsfeest. En ondertussen leuteren onze helden maar wat aan in een mengelmoes van Vlaams en postpuberaal jargon doorspekt met kreten als yes en cool. Tot overmaat van ramp raken hun teksten regelmatig los van de werkelijkheid, als in feite de scenarist aan het woord is om de lezer te informeren. Nee, aan een gebrek aan creativiteit geen gebrek. Zeer spijtig, want Christopher weet aardig raad met zijn Loustal-achtige tekenstijl. Niet dat elk plaatje een wonder van schoonheid is, maar de tekeningen zijn hip zonder gelikt te zijn, al kunnen zij niet boven de nep van het verhaal uitstijgen. Maar goed, op de lelijk vormgegeven cover na is de strip uiterlijk redelijk in orde. Het is het innerlijk dat rammelt. En dat terwijl het bestaansrecht van een boek, film of strip toch begint bij een goed verhaal, maar die basis ontbreekt hier ten enen male.