Een metropool in Europa, bezet door de legers van een 'politieke hansworst' die onverwacht door een verpletterende verkiezingsoverwinning aan de macht is gekomen. De klerk Bruno Krieger keert na een gezondheidskuur in de bergen terug naar deze bezette stad. Kriegers ouderlijk huis is weggebombardeerd en zijn broer Anders is vermist na gevechtshandelingen aan het Oostfront. Bruno gaat op kamers wonen bij een weduwe en hervat zijn werkzaamheden als klerk bij de griffie. De bewoners van de metropool gaan gebukt onder angst, intensieve controles en een avondklok, de zogenoemde spertijd. Dan krijgt Bruno contact met 'de organisatie' - een schimmige verzetsgroep die hem de dog tag (leger-identiteitsplaatje] van zijn broer toespeelt, een lokmiddel om zijn vertrouwen te winnen. Hij gaat in op het verzoek om dossiers te ontvreemden op de gemeentelijke bestuursdienst. Langzaam raakt hij steeds meer betrokken bij het gewelddadig verzet. Maar is alles wel zoals het op het eerste gezicht lijkt? Leeft Anders nog? Wat voor duister geheim bestaat er tussen Bruno en Anders? Wat is de rol van de verleidelijke Olga? Deugt het verzet eigenlijk wel? Wat drijft Bruno eigenlijk en wat betekenen die rare dromen van hem? Spertijd is een spannend en intrigerend verhaal van Pieter van Oudheusden, dat de lezer nogal eens op het verkeerde been zet. Toch blijft na het lezen een vaag onbevredigend gevoel over. Misschien omdat Spertijd steeds meer en onontkoombaar het beeld opriep van Kafka (en Olga Lawina), verdwaald in De donkere kamer van Damocles, de roman van W.F Hermans. De geschiedenis lijkt zich overigens ook in dezelfde tijd - Tweede Wereldoorlog - af te spelen als de lezer afgaat op de voertuigen en de mode, zoals de lange jassen en opgedraaide haarvlechten van Olga. De met de pen getrokken sfeervolle tekeningen, met veel arceringen, laten de invloed zien van de Japanse manga-strips. Adri van Kooten, die samen met Martin Lodewijk de Nederlandse manga Quark maakte, heeft een persoonlijke consequente stijl gevonden. Hij waagt zich niet aan experimenten met de kadrering, die heel conventioneel is, maar binnen die beperkingen weet hij met tempo, ritme en versnellingen mooie effecten te bereiken. De personages mogen op het eerste gezicht soms wat 'houterig' aandoen, al lezend en kijkend blijkt dat wonderwel te passen bij de angst, de dreiging en de daaruit voortvloeiende paranoia van een oorlogssituatie, waarin niemand het achterste van zijn tong wil laten zien en waarin iedereen op zijn hoede is.