Michiel van de Pol tekent naar het leven. Zijn eigen leven om preciezer te zijn. Zijn nieuwste boekje Michieltjes jongenshart gaat over zijn tijd op de kunstacademie, halverwege de jaren 1980. Hij wil KUNST maken, iets nalaten aan de wereld. Omdat hij niet weet wat goed is, tekent hij van alles. De kans groeit dat er dan in een berg pulp iets moois bij zit. Natuurlijk wil hij als echte kunstenaar een unieke eigen stijl ontwikkelen. Daarom kiest hij ook voor een heel eigen individuele kledingwijze. Net als alle andere studenten die de wereld een poepie willen laten ruiken draagt Michieltje daarom puntschoenen en een broek met tijgerprint. Natuurlijk is Michieltje voortdurend verliefd. Maar meisjes aanspreken, durft hij niet. Op een goede dag valt zijn blik ineens op een medestudente. Zij is net als hij iemand die niet opvalt. Waar is Caro, zie je iemand zeggen terwijl ze naast haar staat. Zo'n meisje is Caro, behalve voor Michiel. Na op een slimme manier haar aandacht te trekken, vraagt hij Caro te eten. Van het ene etentje komt het andere etentje, maar daar blijft het bij. In een karikaturale stijl, schetst Van de Pol een herkenbaar jongensleven. Afwisselend gebruikt hij roze en blauwgrijze pasteltinten. De dialogen zijn herkenbaar en flitsend. De humor is ook visueel. Als Michiel een flinke deuk oploopt zie je hem in een auto tegen een lantaarnpaal rijden. Wanneer hij zware boeken leest, zie je hem tussen twee als bergen gescheurde fragmenten met citaten van spraakmakende schrijvers. Mooi is ook de obsessie met het raam van de woning van zijn grote liefde. Michieltje ontwikkelt een strategie om 'onopvallend' in het voorbijlopen naar het raam te kunnen kijken. Als zijn liefde onbeantwoord blijft verandert Michieltjes hoofd langzamerhand in een raam. Ten einde raad verklaart Michiel Caro zijn liefde. Ik geef ook heel veel om jou, is haar antwoord. En ze wil best eens knuffelen. Om Caro te vergeten betrekt Michiel een kamer in een studentenhuis. Hij ontdekt een eigen stijl en maakt kunstwerken die alleen iets voorstellen als verlengstuk van hem zelf. Ook dat blijkt autobiografisch. Achter in het boek staan foto's van de in de strip figurerende kunstwerken, de eindexamenwerken van Michiel. In zijn nieuwe huis trekt Michiel veel op met Lisette. Ze kunnen goed met elkaar opschieten, delen hun afkeer van bitches en voelen zich bij elkaar op hun gemak. Van het een komt het ander. Van de Pol geeft er nog een mooie draai aan. Als je iets het minste zoekt, is de kans dat je het vindt het grootst. Hoe het verder ging met Michieltje is te lezen in de Medicijnman-boeken, die Van de Pol enkele jaren geleden maakte over zijn belevenissen als vader en apotheekbezorger. Over zijn huidige leven tekent hij in Het Parool. Michiel van de Pol heeft met Cartoondiarree de finale van de in februari 2006 begonnen Stripstrijd gewonnen, met als hoofdprijs een dagelijkse strip in de krant.