Tien jaar strips van Erik Wielaert. Een overzicht derhalve. Leuk, maar de vraag is of je met 16 strips die teruggrijpen op zo'n lange periode een samenhangende uitgave kunt maken. Uitgeverij Sherpa en Erik Wielaert bewijzen dat het heel goed kan, ook al verschillen de verhalen af en toe flink waar het onderwerp en tekenstijl betreft. Op het eerste gezicht lijkt het fantastische element hier de bindende factor. Sciencefiction, horror en fantasy vormen een duidelijke inspiratiebron voor Wielaert. Zelfs de verhalen die qua thema niet rechtstreeks een uiting zijn van een van die stijlgenres krijgen er vaak toch iets van mee door de verhaaltechniek of een (bij)rol voor fantasiewezens. Toch verklaart de aandacht voor het fantastische de eenheid slechts ten dele. Als het zo simpel was zou je waarschijnlijk die rode lijn verliezen door de gevarieerdheid in tekenstijl. En die variatie in het tekenwerk is natuurlijk juist een bewuste keuze. Of misschien wel een onbewuste, in de zin dat elk verhaal aan de tekenaar zijn eigen stijl oplegt. Wat de zestien strips in dit boek echt bindt is de manier van vertellen. De verhalen ademen een sfeer uit die typerend mag worden genoemd. Ze roepen eigenlijk in alle gevallen iets op van vervreemding, inderdaad een onderliggend aspect van bij voorbeeld horrorvertellingen. Hier extra aangezet door een sterk gevoel voor zwarte humor, afgewisseld met een dosis melancholie. Nacht en ontij (overigens - wellicht niet toevallig - ook de titel van een klassieke griezelanthologie uit de jaren vijftig, samengesteld door B. Jessurun Lobo) is een zeer goede strip, met als enige kanttekening dat enkele (kortere) verhalen misschien iets te veel blijven steken in een eigen interpretatie van de Amerikaanse griezel- en sciencefiction-comic. Het zijn vooral de langere strips die hier bovenuit stijgen. Daar is ruimte voor een betere uitwerking, meer diepgang en vooral ook een eigen gezicht.