Zodra er zombies, weerwolven of duivels in beeld komen haak ik af. Een verhaal verliest er al zijn geloofwaardigheid door en de maker besteedt dikwijls zoveel aandacht aan voorspelbare visuele horroreffecten dat er niets meer over blijft voor de plotontwikkeling en de karakters, wat mij betreft de aspecten die een verhaal maken of breken. Ik nam Zombillenium 1, een album over een themapark met vampiers en weerwolven, dus zonder al te hoge verwachtingen ter hand. Stripminnend Nederland kent auteur Arthur de Pins van de serie Schatjes (uitgeverij Silvester). De computerartiest heeft met Zombillenium het stoute genre verruild voor het foute genre, maar weet daarbij net zo veel visueel te behagen als hiervoor. De oorzaak ligt in de expressieve, komische gezichten en de fantasievolle figuurtjes. Door op meerdere plekken in sequenties hardnekkig vast te houden aan één camerastandpunt krijgen de voorstellingen nog een extra droogkomisch randje, bijna alsof je als lezer naar een klucht op toneel zit te kijken. Verhaaltechnisch is het album interessant vanwege de even grappige als boeiende bovennatuurlijke karakters met intrigerende achtergronden en interessante afwijkingen. Verliefdheid, ambitie, domheid, angst, jaloezie, boosheid, intrige. Geen enkele menselijke zwakheid lijkt de duivelse etters vreemd. Interessant beeld, droge humor, interessante karakters en een leuk verhaal met verrassende wendingen. Zombillenium 1 is ondanks al die horrorelementen een aanbevelenswaardig boek. Een aanwinst voor het genre. Mijn vooroordeel is verdwenen.