Het is onmogelijk om geen vergelijk te maken met de reeks Blueberry van Jean Giraud bij het bespreken van Apache Junction van Peter Nuyten. Niet alleen het omslag zou zo een nieuw deel in de reeks Blueberry kunnen zijn, maar ook het genre en het tekenwerk doen sterk aan Giraud denken. Nuyten blijkt een veelzijdig man. Zijn werk voor Studio Jan Kruis en zijn debuutalbum Auguria laten namelijk andere stijlen zien. In Apache Junction tekent hij met zachte tinten en maakt hij verfijnde realistische tekeningen. Vele plaatjes met uitgestrekte woestijnachtergronden of een nachtelijke bergpartij versterken de sfeer. Het verhaal gaat over een legerkoerier - Roy Clinton - die tijdens een missie midden in de woestijn op een overval stuit waarbij een man door indianen is gedood. Nadat ook hij niet ongeschonden de plek verlaat, komt hij meer dood dan levend terecht in het huis van de man waar diens vrouw en aangenomen kinderen hem opvangen. Het verhaal start vlot met de nodige actie maar blijft middenin wat hangen. De tijd die nodig is om zijn tijdelijke opvanghuis te verlaten neemt de rest van het boek in beslag. Het einde is vrij abrupt en zonder een echte clifhanger. Nuyten heeft zich goed gedocumenteerd. Dat blijkt ook uit het nawoord, waarin de situatie wordt beschreven van de vele indiaanse stammen die aan het eind van de negentiende eeuw in reservaten worden gedreven, en een opgenomen glossarium. Nuyten voegt met deze strip een interessant album toe aan zijn nog bescheiden oeuvre. Het verhaal mist alleen nog wat schwung en de lichaamsbewegingen zijn soms nog statisch. Dat kan in het volgende deel al goedgemaakt worden.