Recensies

Ja, daar liggen nog de albums zestien en zeventien over de ondersekste (qua ervaring en beleving) schlemiel-der-schlemielen: Joop Klepzeiker. Zoals wel vaker bij langlopende stripseries is de auteur inmiddels toe aan het neerpennen van de jeugd van zijn figuur.
En dat levert in het geval van Kleppie grotendeels dezelfde gore grappen en grollen op als bij de zielige volwassene die hij later (eerder in de serie) wordt (is geworden). Tieten, seks (tenminste, het willen hebben daarvan) en drollen, maar nu bijgestaan door schooltassen, vlechtjes en vriendjes-voor-het-leven (Sjonnie, met reetkevers). Echt anders is het formaat van de strip; twee 'gags' per pagina, terwijl Joop Klepzeiker van oorsprong een hele pagina voor een grap in beslag nam. Deze verkorting is ontstaan door de restyling die Nieuwe Revu, waar Klepzeiker in wordt gepubliceerd, een tijdje terug doormaakte. Het blad moest kortere strips hebben die bovendien onderaan pagina's met reguliere tekststukken zouden staan. Aldus geschiedde, en zo werd schepper Eric Schreurs aangezet tot grappen met minder plaatjes. In album zestien komt de éénpaginagrap nog even terug, om halverwege album zeventien weer de boventoon te voeren. Dit soort humor moet immers met veel detail in beeld worden gebracht. Kennelijk.