Recensies

Sinds XIII zonder geheugen aanspoelde en de zoektocht naar zijn ware identiteit startte, rolde hij van het ene avontuur in het andere, waarbij talloze vijanden hem naar het leven stonden. Wat dat betreft is er in dit vijftiende deel weinig nieuws onder de zon; de titelpersoon wordt opgejaagd door meedogenloze killers en heeft al zijn vernuft en spierkracht nodig om tal van spectaculaire situaties te overleven. Tekenaar William Vance leverde als vanouds verbluffend fraai tekenwerk af. Zijn fotografische precisie is zo levensecht dat het samen met het filmische karakter van de regie zorgt voor een totaalbeleving die weinig onderdoet voor een Hollywoodfilm. Dat maakt het merkwaardig dat Jean van Hamme's Largo Winch en Meesters van de gerst wel een televisiebewerking kregen en niet deze serie - die met alle actie en de boeiende rode draad veel beter aansluit op het filmmedium. Wellicht ligt de oorzaak in Vance' emotieloze benadering van zijn personages, want de karakters kunnen sterven, vrijen of moorden zonder dat er ook maar iets van hun gezicht valt af te lezen. Emotie is een belangrijk ingrediënt voor film en televisie. Een andere reden om de serie niet te verfilmen is natuurlijk de opvallende gelijkenis met het boek The Bourne Identity dat al uitstekend werd verfilmd met Richard Chamberlain in de hoofdrol. Het gebrek aan emotie valt overigens niet terug te voeren op het scenario van Van Hamme. In dit album haalt hij weer alles uit de kast en voert hij naast de actie ook een verrassende liefdesaffaire op. Daarnaast geeft hij genoeg situaties waarin angst, woede, verdriet en blijdschap Vance zouden moeten inspireren zijn laatste stap naar het ultieme realisme te doen zetten. Of zou de uitbeelding van emotie alleen mogelijk zijn met echte acteurs?