Recensies

Om maar met de deur in huis te vallen: dit is vakwerk! Een goed verzorgde uitgave (met 8 bladzijden potloodschetsen en een voorwoord), een scenario met literaire aspiraties en oogstrelend tekenwerk. Of beter gezegd: schilderwerk. Jean-François Charles heeft in de 25 jaar dat hij tekent een aardige reputatie opgebouwd. Dit komt onder meer tot uiting in het feit dat onlangs de originele platen van de hier besproken stripuitgave geëxposeerd werden in het Belgisch Centrum van het Beeldverhaal in Brussel. Charles schildert en kleurt zijn potloodschetsen direct in. Hij lijkt niet of nauwelijks gebruik te maken van inktlijnen, hetgeen een verzachtend effect heeft op de tekeningen; in positieve zin. Dit geldt ook voor de kaderlijnen. Voeg daarbij het smaakvol kleurgebruik en de goede balans tussen de figuren en de achtergronden en je hebt een boek waar je regelmatig genietend bij één plaatje blijft hangen. Dit is meteen het enige minpuntje: de platen staan soms zo op zichzelf dat het leesritme even stokt. Wegen in de mist is het eerste deel uit een trilogie, dus de plot laat nog op zich wachten, maar het scenario van Maryse Charles heeft al veel te bieden. Er wordt een parallel getrokken tussen twee tijdperken, twee landen en twee generaties. In het Londen van 1944, waar rondvliegende V-1's de mensen de underground injagen, komt de jonge, zwangere Emily Gilmore in aanraking met het verleden, middels het dagboek van haar moeder en het bezoek van een oude bekende uit India. Emily wil eigenlijk niets horen over haar kindertijd in India. Zij houdt jeugdvriend Jarawal op afstand, maar neemt wel het dagboek van haar moeder ter hand. Hiermee belanden we in 1927, waarin de moeder met haar dochtertje naar India reist, waar haar man werkt voor de maharadja Dharma Singh, de heerser van Khalapour. In het warme, broeierige Khalapour lopen vervolgens politieke en amoureuze aspecten door elkaar, waarna we op de laatste bladzijde terugkeren naar Londen, waar Emily haar man en kind blijkt te hebben verloren. Arnaud de la Croix beschrijft in zijn voorwoord het 'Indiasyndroom', dat er in het kort op neerkomt dat menig Europeaan danig gedesoriënteerd raakt door de confrontatie met de naakte armoede, de onverbloemde sensualiteit en het irrationele in de Indiase samenleving. Dit syndroom wordt door het echtpaar Charles subtiel verwerkt, in woord en beeld. Er rest hen wat mij betreft slechts één uitdaging: de hier getoonde kwaliteit handhaven in deel 2 en 3!