Vanwege hun complexe plot en vele ineengevlochten verhaallijnen golden de misdaadromans van James Ellroy in Hollywood lange tijd als onverfilmbaar. Desondanks oogstte de verfilming van L.A. Confidential in 1997 groot succes. En in 2006 waagde Brian de Palma zich aan de verfilming van The Black Dahlia, een policier noir uit 1987. Voor de reeks Kaliber heeft scenarist Matz nu de bewerking tot beeldverhaal op zich genomen. In zijn voorwoord erkent hij dat het geen gemakkelijke opgave was, een strip te maken die langs de meetlat van zowel roman als filmprent gelegd zal worden. Hij roept de hulp in van David Fincher, regisseur van onder andere Seven en Fight Club; in dit geval - een bewerking waarbij roman, film en strip samenkomen - een voor de hand liggende maar zeldzame combinatie van scenarist en cineast. Samen werken zij aan enscenering, kadrering, perspectieven. Het oeuvre van James Ellroy wordt beschouwd als toonbeeld van de policier noir. Het heeft alle klassieke kenmerken: een cynische hard boiled detective als hoofdpersoon, een corrupt politiekorps, misdaad die welig tiert en uiteraard een femme fatale. Wat dat laatste betreft, wordt de clou al vroeg in De Zwarte Dahlia prijsgegeven. 'Het draait altijd om een vrouw. Knoop dat goed in je oren', krijgt de jonge politieman Dwight 'Bucky' Bleichert al vroeg in het verhaal te horen van zijn ervaren maat Blanchard. Zo is het maar net. Bleichert en Blanchard moeten in het Los Angeles van net na de Tweede Wereldoorlog de gruwelijke moord op een jonge vrouw onderzoeken. Bleichert en Blanchard zijn harde, gewelddadige en corrupte dienders. Met een ziel die even gekweld en duister is als de wereld van de misdaad waarin ze zich begeven. Gaandeweg het onderzoek naar de moord worden ze opgezogen door de zaak. Grenzen tussen goed en kwaad, recht en onrecht, loyaliteit en vriendschap vervagen. En inderdaad, het draait altijd om een vrouw. In een menage à trois brengt een maffialiefje het hoofd van de heren op hol. Een lesbische lookalike van het vermoorde meisje port het vuur verder op. Althans, dat wil het scenario suggereren. De gelaatsuitdrukking van de mannelijke personages lijkt uit steen gehouwen. Hun gezicht blijft gedurende het gehele verhaal in dezelfde verbeten stand staan. Ook als er volgens het scenario een ziedend vuur in hun ziel zou moeten woeden, blijft hun gelaat onbewogen. Miles Hyman heeft stijl en sfeer verkozen boven finesse en raffinement. Los Angeles zet hij geweldig neer. Het boek ademt de sfeer van de naoorlogse jaren. De lezer wordt onvermijdelijk meegezogen in de onheilszwangere sfeer van deze policier noir.