Virl deed van zich spreken eind jaren 1970 in zwart/wit in Mickey Maandblad. Ik vond dit meteen een heerlijke space opera met een speelse en mooie lijnvoering van de tekenaar. Het verhaal smaakte naar meer, maar helaas kwam het in 1981 abrupt tot een einde, totdat afgelopen jaar uitgeverij DLC de strip in zijn fonds opnam. Met enthousiasme begon ik aan deze doorstart. Al vanaf de eerste bladzijde kreeg ik mijn bedenkingen. Het begint met een gekloonde Virl op aarde die de strijd met iedereen aangaat omdat de echte Virl weer terug is op Terra. Zijn beste vriend Tartan en vriendin Meta zijn meegereisd, maar deze worden al snel van hem gescheiden. Het verhaal ontspoort met de bladzijde en wordt uiteindelijk een gedrocht waar geen touw meer aan vast te knopen is. Bij iedere netelige situatie waarin de helden belanden, wordt een pagina later al meteen een uit de lucht gegrepen oplossing bedacht. Uiteindelijk blijkt alles gedroomd te worden door de Schepper van het universum en waarin niets echt bestaat tot Meta met Hem contact weet te maken en er zo voor zorgt dat er nog werelden kunnen blijven bestaan. Of hebben zij alles gedroomd? Dick Matena heeft goede (sciencefiction)scenario's geschreven, waaronder voor Storm, waarvoor hij zelfs nog een spin-off mocht maken. Maar bij Het asiel is niet alleen het verhaal warrig, ook de pagina's zijn dat. De kaders zijn erg klein, soms dertien op één bladzijde en bevatten dan ook nog eens meer tekst dan tekening. Ik vraag me af waarom en hoe Matena zo'n inspiratieloos album heeft kunnen maken. Hij heeft tenslotte vijfendertig jaar na kunnen denken over een goed vervolg.