Nog meer dan bij een tekstroman heeft de potentiële koper bij een grafische roman de neiging om het betreffende boek niet alleen 'te voelen' en soms - stiekem - te ruiken, maar vooral om er in te bladeren. Bij Struikelen, het debuut van de Vlaamse striptekenaar Pieter Rosseel (1985) ben je dan verkocht. De zwierige vormgeving, de grafische vondsten, de spannende vlakverdeling en de afwisseling van de pagina-indeling zijn een lust voor het oog, het is esthetisch smullen geblazen. Helaas volgt bij het lezen van de teksten een teleurstelling. In Struikelen vertelt Rosseel in vier aktes, gevat tussen een proloog en een epiloog, de wederwaardigheden van vier twintigers 'op kot' tijdens de laatste maanden van hun opleiding, waarbij de auteur ook zijn eigen ervaringen als student op kamers heeft verwerkt. De vier vrienden worden geïntroduceerd als "zielsverwanten tussen joint en pint": Alex de paranoïde, Sven de pessimist, Francis de neuroot en de jonge vrouw Nia de wispelturige. Met deze expliciete beschrijvingen ontneemt de auteur de lezer de vrijheid om zelf een oordeel te vellen en daarbij blijken de studenten in de loop van het verhaal van een nogal saaie alledaagsheid. Alle vier schuwen en ontlopen ze Het Spook, een oudere excentrieke vrouw, Elvira, die op een kamer op de bovenste verdieping woont. De uitbundige vormgeving van Struikelen belooft meer dan de tekst waarmaakt. Pieter Rosseel is bezig met een nieuw project: Charly. Hopelijk brengt hij daarin de inhoud meer in balans met de vorm.