Ulli Lusts striproman Vandaag is de laatste dag van de rest van je leven - in Duitsland in 2009 verschenen bij Avant-Verlag - brengt mij terug naar mijn adolescententijd: de punkscene in de provinciestad waar ik opgroeide en waar ik niet echt bij hoorde maar wel mee sympathiseerde. We zijn generatiegenoten. Hoewel het niet zo in de strip staat, herinner ik me die tijd als een van doemdenken. Ik kan niet veel sympathie opbrengen voor de lethargische punkers in deze roman. Ik vind ze stereotiep met hun heftige egocentrisme en nepideologie in de vorm van anarchisme waar ze zelf niets van begrepen. Ik ergerde me er vroeger aan, maar durfde er niets van te vinden omdat ik het zelf ook een beetje deed, en erger me opnieuw. Totdat ik op de pagina beland waarop de hoofdfiguur de titel van het stripboek uitlegt en een echt mens begint te worden. Vanaf dan begint de magie van het stripboek te werken en blijf ik geboeid door dit blootgevende egodocument. Echt stilistisch mooie plaatjes maakt Lust niet; niet nodig, want de tekst/beeld-combinatie zorgt voor de meerwaarde van de striproman en maakt de hoofdfiguren tot echte personages. Stel je eens voor, twee tienermeisjes, zonder geld, vanuit Oostenrijk liftend naar Italië omdat ze de zee willen zien. De een seksverslaafd, de ander, getalenteerd en slim, heet Ulli. We kunnen ons anno nu verbazen over de mengeling van naïviteit, onschuld en overige stommiteiten. We mogen nu hopen dat onze dochters zoiets nooit zullen ondernemen. Maar helemaal zeker weten we het uiteraard nooit. Want het loopt natuurlijk niet zo best af: hoewel bij tijd en wijle grappig is het mensbeeld (beter: manbeeld) dat Lust weergeeft schrijnend negatief. Het maakt niet uit of het anarchisten, punkers of brave huisvaders zijn: ze zijn maar op één ding uit. Heel begrijpelijk dat Lust pas jaren later deze lijvige autobiografische strip heeft gemaakt. Met als resultaat een mooie 'coming of age'-roman waarin ze zichzelf en haar omgeving niet spaart.