De kerk zit bomvol bij de herdenkingsdienst voor de jonge, talentvolle schrijver Arnon. Een tiental vrouwen tussen 17 en 37 jaar in zwarte jurken treurt om hun ex. Arnon ziet het met genoegen aan in Mijn begrafenis, het debuutalbum van de Belgische striptekenaar Maarten de Saeger (1980, Merksem). Maar dan neemt Sally, zijn eerste vriendin, met wie alle ellende begon, het woord. We verlaten de kerk om te ontdekken wie Arnon was. Van de doden niets dan goeds is lastig in dit geval. Maarten de Saegers protagonist is ronduit onsympathiek. Arnon lijkt een egoïstische fantast die alleen zijn bed uitkomt om naar het café te gaan. Hij veinst interesse in wat zijn vriendinnen zeggen of doen. In zijn wereld draait alles om hem en om hem alleen. In zijn fantasie gaan dingen fout tenzij hij ingrijpt. Sally is écht beter af in een inrichting, vriendin Christel komt dankzij hém uit een coma en híj heeft haar absoluut niet bezwangerd. De Saeger maakt het moeilijk ook maar iets voor Arnon te voelen. Toch tekent hij hem als een kwetsbare, onzekere slanke jongeman. Een onopvallende figuur met donkerblond haar, opgetrokken schouders en gebogen hoofd. Zijn uniform bestaat uit een zwarte broek en wit overhemd met opgestroopte mouwen. Traditionele kaders ontbreken in het album, dialogen vinden vaak plaats tegen een witte achtergrond. Op de meeste pagina's staan zes tekeningen, met een dunne lijn en in zachte kleuren Dat Arnon dood is, staat vast. Hoe hij aan zijn eind komt blijft in het midden. Na het levensverhaal door de ogen van Arnon volgt een epiloog. Misschien is er toch nog een andere waarheid. De Saegers debuut is een fraai getekend, en in meerdere opzichten sterk verhaal.