Alle clichés worden uit de kast gehaald om dit verhaal te vertellen over detective McQueen, bijnaam de Makaak, met een verleden bij het politiekorps en daar noodgedwongen uitgestapt door een trauma in het werk. Hij moet van een opdrachtgever een nichtje opsporen die er vandoor is gegaan met een werknemer en iets kostbaars met apenfiguren. Ondanks al dit soort clichés weet Emilio van der Zuiden er een boeiend en vlot verteld verhaal van te maken. Hij weet namelijk wel te doseren. We kennen hem al van de autostrips die uitgegeven zijn bij Silvester. Zijn stijl oogt clean en zit dicht tegen de klare lijn aan van Philippe Berthet. Heel subtiel wordt in het boek soms zijn ware gezicht getoond. Wanneer hij bij voorbeeld voor een glazen wand staat zie je in de reflectie van het glas een ander (menselijker) gezicht met een andere kleur. Dat is ook het moment dat je zijn zachte kant ziet, terwijl de Makaak zichzelf beschouwt als beest en zich laat volgen door zijn oerdriften. De blauwe inkleuring van zijn huid verwijst naar de zilverruggorilla's, die met een andere lichtinval blauwer lijken. Het is maar net in welk perspectief de dingen getoond en gezien worden. Leuk bedacht! Vervolg in deel 2.