Het fysiek meest opvallende beeldverhaal van dit jaar is zonder twijfel Het gat. Het boek vertelt het verhaal over een gat met, jawel, een gat middenin het drukwerk. Verrassend, ludiek, gedurfd. Alleen als gimmick is het al een geniaal idee, maar de vraag is natuurlijk in hoeverre dit idee een geslaagd boek heeft opgeleverd. Het boekenpanel van tv-talkshow De wereld draait door reageerde in elk geval heel enthousiast, al was het maar omdat het boek zich zo nadrukkelijk onderscheidt in het overdadige boekenaanbod. Het gat is gemaakt door Øyvind Torseter (1972), een Noorse illustrator, striptekenaar en schrijver. Ik kende hem niet en de meesten van jullie vermoedelijk ook niet, maar als illustrator van kinderboeken was hij in 2014 toch maar mooi finalist van de tweejaarlijkse internationale Hans Christian Andersen Award. Torseter vertelt zijn verhaal in een schetsmatige, karikaturale stijl met een minimaal gebruik van dialoog. Het gat is niet zozeer een strip, maar veeleer een prentenboek voor kinderen. Het verhaal erachter gaat over een naamloze hoofdpersoon die een appartement betrekt waar zich een bewegend gat bevindt. Hij vangt het, brengt het naar een wetenschappelijk instituut en gaat weer naar huis - waar het gat er gewoon weer lijkt te zijn. Meer heeft het verhaal niet om het lijf. Het boek moet het dan ook vooral hebben van de visuele vondsten en beeldgrapjes. Voor tekenaar Torseter was het gegeven van een gat in het midden van elke pagina een interessante uitdaging om telkens weer een andere grafische oplossing te vinden. Dat lukt hem bij vlagen, onder meer met een stoplicht dat van rood op groen springt en een fluitende postbode. Toch krijg je als lezer de indruk dat Torseter meer met dit gegeven had kunnen doen. Het resultaat is dan ook wat onbevredigend. Torseter is als tekenaar zeker iemand om in de gaten te houden. Laat je niet afleiden door het wat obligate 'neusmannetje' in de hoofdrol: de grafische uitdagingen schuilen in de decoratie, met name van de wandeling naar het laboratorium. Voor de figuranten op straat gunt de Noorse illustrator zichzelf alle schetsmatige vrijheid, wat resulteert in een lappendeken aan stijlen en ideeën. Met een beter uitgewerkte verhaallijn moet Torseter zeker in staat zijn tot een beeldverhaal met meer zeggingskracht. Het gat schiet daarin helaas tekort.