Tom Deleersnijder, de hoofdpersoon uit dit stripdebuut van Pieter Coudyzer, staart naar het plafond van zijn slaapkamer. Daar hangt een hangplant. Als Gregor Samsa uit Kafka's Gedaanteverwisseling wacht hij de noodlottige wending af, die onherroepelijk komen gaat. Coudyzers striproman gaat over pesten, een onderwerp waarover niet genoeg kan worden gepraat, als je de ellende leest van slachtoffers, vaak voor de rest van hun leven. Ook bij Tom zitten de eerste beulen al in zijn klas. Eerst zijn er de mieren in zijn lunchbox. Dan is er de nepbrief van het mooiste meisje van de klas, Aure, tijdens de klassieke apotheose in het schoolkamp, waar het vonnis voltrokken kan worden. In het bos, waar ook de tijdelijke redding gevonden wordt. Want Tom kan goed tekenen (hier moet een autobiografisch lijntje liggen). Hij vlucht het bos in, figuurlijk ook. Dat de terug-naar-de-natuurroman Walden Toms lectuur is in zijn laatste uren, is het teken aan de wand. Een toevallige ontmoeting met Aure, tien jaar later, haalt met één bijlhouw Toms zorgvuldig onderhouden vluchtbos neer en een gruwelijk, surrealistisch slot volgt (dat hier onvermeld blijft). Coudyzer begint zijn verhaal met de slotscène, en komt er goed mee weg: de spanning is er dan gedeeltelijk af en we concentreren ons op de psychologie van de gepeste Tom. Pieter Coudyzer is vooral animatiefilmer, met mooie vertragingen en close-ups vertelt hij het relaas van een pestslachtoffer, bij wie het gemaal en gepieker surrealistische vormen krijgt, in zachte kleuren subtiel getekend. Toch geen vijf uitroeptekens, want nerds-met-bril als Tom zijn allang geen potentiële slachtoffers meer, maar sterren in soaps en dus sexy. Ook is hij als schooljochie te ouwelijk.