Peter van Dongen was altijd de ideale tekenaar om de biografische roman Familieziek (2002) van Adriaan van Dis te verstrippen. Van Dongens Indische roots zorgen voor een sterke herkenning en identificering met het onderwerp en zijn epos Rampokan is een indrukwekkende getuigenis van het koloniale verleden. Maar Van Dongen is een trage tekenaar en tussen het idee en de realisatie lag uiteindelijk ruim negen jaar. Familieziek is een mozaïek van verhalen van een disfunctioneel gezin dat begin van de jaren 1950 leeft in een klein kamp van gerepatrieerden uit Nederlands-Indië. Kleine Adriaan, die in het boek simpelweg knul of poetser heet, is sterk op zichzelf aangewezen als enig blank kind. De setting beweegt zich tussen dit kamp in Bergen aan Zee en de tijd na de Japanse bezetting in Nederlands-Indië. Moeder is een afstandelijke vrouw die vooral met haar dochters omgaat, zijn Indische halfzussen beschouwen hem als een apart geval. De relatie met zijn vader is veel problematischer. Als overlevende van een scheepsramp en tewerkstelling aan de spoorwegbaan is vader Victor Mulder (mijnheer Java genoemd) ernstig getraumatiseerd en kan geen sturing geven aan zijn leven in het afstandelijke Nederland. Om te overleven verliest poetser zich in het escapisme; hij houdt zich schuil in de Duitse bunkers, vliegt als piloot in een houten kist en beziet de wereld op afstand. Ook vind hij troost in zijn fictieve schaduwbroertje. Van Dongen brengt deze verschillend verhaallijnen, met behulp van Van Dis als co-auteur voor de teksten, op harmonieuze wijze bij elkaar met de hoge tekenkwaliteit die we van hem kennen. Fraai is ook de afwisseling tussen het kleurgebruik van het tropisch groen en de Hollandse luchten, stranden en sobere interieurs die veel meer ingetogen zijn. Nergens wordt echter een grauwsluier gebruikt; daarvoor zijn de getekende plekken te ruimtelijk en open. Mooi is ook de verbinding naar 'meester' Hergé; de gekleurde muzieknoten waarop zijn vader danst zijn een citaat van de scéne waar Kuifje op bezoek gaat bij de zigeuners in De juwelen van Bianca Castafiore. Enige dissonant is de verbeelding van zijn fictieve broertje die als volledig zwart figuurtje letterlijk uit de pagina's valt. En nu op naar Blake en Mortimer!