Opruimen, wie is er niet mee grootgebracht? 'Na het spelen opruimen, jongens' - een gevleugelde uitspraak van menig moeder om te voorkomen dat zij steeds de rotzooi van de spelende kinderen moest oprapen. En die oproep kon doorgaans niet op veel enthousiaste reacties rekenen. Want het deed afbreuk aan het spelplezier: het verduidelijkte immers dat de speeltijd beperkt was én dat het gezag uiteindelijk niet bij de kinderen lag. Wie de volwassenheid bereikt had kon wél ongestoord zijn spullen verzamelen en laten slingeren. Doch wie de pech had om in ernstige mate aan strips verslingerd te raken kon zich die slordigheid op een gegeven moment niet meer permitteren. Want hoe vond je dan terug wat je ooit bemachtigd had en nu ineens graag wou lezen? Dus organiseren was onvermijdelijk, voor zover de beschikbare ruimte aan boekenkasten en kamers dat toeliet, zodat de ergste vormen van slordigheid verdwenen leken. Maar Marie Kondo, de onvermijdelijke Japanse opruimgoeroe die zich nu ook in mangavorm als hoofdpersoon tot het Nederlandstalige publiek richt, vindt organiseren nog lang niet voldoende. Opruimen bestaat in haar optiek in belangrijke mate uit wegdoen. Want 'wegdoen is eigenlijk kiezen wat je wilt houden'. Een waarheid als een koe. Maar wat als er toevallig heel veel is waarvan je houdt? Die ene onvergetelijke strip uit je jeugd, die andere strip met dat meeslepende verhaal, en die strip met dat adembenemende tekenwerk? Of dat boek dat je toevallig vond op een onverwachte locatie in den vreemde? En die stripbladen die in geen enkele bieb te vinden zijn? Moet dat allemaal weg? Uhhh... Ja dus. Want Marie maakt voor strips (manga inbegrepen) geen uitzondering. De grafische-romanvorm waarin ze - met hulp van tekenaar Yuko Uramoto - hier haar opruimmethode verpakt heeft geen noemenswaardige compassie bij haar teweeggebracht. Het is voor haar niet meer dan - een weliswaar gedegen - propagandamedium, waartegen althans deze lezer zich, mogelijk tegen beter weten in, vooralsnog tracht te wapenen.