De nieuwe Olivier Blunder is uit. Dat klinkt gek omdat zijn laatste album, Olivier Blunder heeft groene vingers, twintig jaar geleden verscheen. En dat was al niet meer van de hand van Greg, die de drieste avonturen van de bolle kletsmajoor vanaf 1963 tekende. De verhalen uit dit eerste deel van de reeks Olivier Blunder's nieuwe avonturen, zoals het nu - met loos aanhalingsteken - heet, zijn uit de Franse koker van scenarist Fabcaro (pseudoniem van Fabrice Caro) en tekenaar Serge Carrère. De titel van het album verraadt dat Blunder met zijn tijd is meegegaan en dus zien wij hem worstelen met een mobieltje, een sms'je en een computer - of beter gezegd: de doos van een computer. Voor iemand als Blunder is dat vast heel wat, voor de lezer van nu zijn grapjes over nieuwerwetse apparaten toch meer iets van tien jaar geleden. Blunder is op z'n koddigst als hij zijn eigen weg kiest in de moderne wereld, vooral als hij zijn onkunde en onwetendheid zo goed mogelijk probeert te verhullen. Dat gaat steevast gepaard met een omhaal van woorden waar je u tegen zegt, en daarin voorzien de korte stripjes prima: er wordt wat afgekletst, gezwateld en gedebatteerd. Het leuke van het album zit 'm precies daar: vooral de talige kluwen van Blunder en zijn buurman Zuiger maken de kwinkslagen genietbaar. Je ziét dat de vertalers een hoop plezier hebben gehad. Maar om nu te zeggen dat Blunder weer helemaal terug is, gaat wat ver. Op de eerste pagina stelt hij zelf al moedeloos vast: 'Blunder is geschiedenis, van zijn voetstuk gevallen, hij heeft zich niet kunnen aanpassen aan de veranderende tijd. Zelfs een Pterosaurus is hipper dan Blunder.' Zo'n vaart zal het niet lopen, maar als de mopjes in deel 2 net zo belegen zijn, dan gaat hij de Pterosaurus wel achterna.