Wie op een beschonken avond met vrienden wel eens 'Truth or Dare' of glaasje draaien heeft gespeeld, heeft de vraag ongetwijfeld om de oren gekregen: hoe was je eerste keer? Wat dan volgt is vaak een gênante anekdote over tegenvallend seksueel genot. Dav Guedin pakt het grootser aan in zijn stripbundel De eerste keer: liefst twaalf eerste keren passeren de revue. Twaalf autobiografische anekdotes, bezweert de auteur die eerder de eveneens op waarheid gebaseerde grafische roman Zomerwaanzin maakte over zijn tijd als groepsleider van verstandelijk gehandicapten op zomerkamp. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat hij zijn seksuele jeugdzondes flink heeft aangedikt, precies zoals veel mannen doorgaans over hun bedprestaties praten. De twaalf 'eerste keren' van Guedin variëren van peuters die onder rokjes kijken tot experimenten met trio's en plasseks. Het is allemaal schaamteloos openhartig, zonder enige vorm van rozengeur of maneschijn. Integendeel: de seks is vrijwel zonder uitzondering ongemakkelijk en ranzig. Na zijn aanvankelijke verlegenheid gaat Dav als puberende punk helemaal los. Tot twee keer toe is een vrouw meer voor hem dan een scharrel, maar hij is 'te jong en te stom' om daar niet voor weg te rennen. Na lezing van De eerste keer vroeg ik me vertwijfeld af wat ik nu eigenlijk had gelezen. Een rauwe autobiostrip? Jazeker, in een stijl die de strakke lijnen van Charles Burns afwisselt met het rommelige van oude underground-comics. Toch kan het geheel niet echt bekoren, omdat het simpelweg niet echt een geheel is. Guedin blijft hangen in anekdotische observaties. Soms grappig, soms geil en soms zelfs gelaagd, maar hij werkt zijn verhaallijnen nergens echt goed uit. Nee, dan kom je er niet met de uitsmijter dat we als lezer 'getuige waren van (zijn) therapie'. Dit boek over jeugdig klaarkomen komt niet echt klaar. Daar is maar één woord voor: onbevredigend.