Zeker met one-shots en auteurs die niet meteen tot de verbeelding spreken is een flaptekst een handige manier om een potentiële koper over de streep te trekken. De tekst achterop Het slapende woud van Nicolas Bara op scenario van Pierre Boisserie rept over een raadselachtige geschiedenis met paranormale trekjes, een speurtocht en een eeuwenoude tragedie die zich ooit in het woud zou hebben afgespeeld. Een goede samenvatting, maar het vertelt niet alles, en in het geval van Het slapende woud is dat vreselijk jammer. Niets ten nadele van de flapredacteur, want die kan immers niet met goed fatsoen zeggen wat de lezer na afloop heeft meegemaakt: een denderend verhaal met een goede portie spanning, mysterie en zelfs een kleine 'feel good' liefdesgeschiedenis. Dat samen met het excellente tekenwerk én inkleuringen van Bara - waar komt die ineens vandaan? - maakt van Het slapende woud een geheide aankoop. Twee speciale gezanten van het ministerie van Geheime Zaken, Artemis D'Harcourt en Casimir Dupré, worden naar een weeshuis gestuurd omdat er zoals men zegt 'vreemde zaken gebeuren'. Kinderen gaan midden in de nacht aan de wandel en lijken ongewild het slachtoffer van een occult experiment. Er ontrolt zich een geschiedenis over een vreemde arts, een directeur die iets lijkt te verbergen, een oud bos met een aantal curieuze bomen en het vreemde, hypnotische gezang van de kinderen. Alles haakt naadloos in elkaar en zorgt voor een ontspannen en spannende leeservaring. De lezer hoeft niet te puzzelen, maar kan alles over zich heen laten komen. Geen probleem voor Bara die met zijn plastische figuren en filmische camerastandpunten genoeg vaart in het verhaal houdt. Dargaud koos voor een harde kaft en een flink formaat en dat komt de strip ten goede. Het tekenwerk en vooral het kleurgebruik krijgen zo alle ruimte om (excusez le mot) te schijnen. De nachtelijke taferelen zijn zo fraai van tint dat het geen bezwaar is als het volgende verhaal zich van begin tot eind 's nachts afspeelt.