Daar is ze weer: Pola, het mooie zwartgelokte meisje uit Het 9e eiland, het vorige album van Marcel Ruijters waarmee hij zomaar de Stripschapspenning voor het beste album van 2017 wegkaapte. Wie zich dat heerlijke verhaal nog herinnert, stapt zonder moeite in dit vervolg. Ruijters gaat onverdroten op de ingeslagen weg verder, of moeten we zeggen: op alle ingeslagen wegen? Want eerlijk is eerlijk, Pola is niet gemakkelijk te vatten als een enkelvoudig plot, om de doodeenvoudige reden dat er minstens zes of acht verhaallijnen aan te wijzen zijn. Feitelijk is iedere figuur die Pola onderweg tegenkomt een verhaal op zich. Neem bij voorbeeld meneer Gustonson. Hij is niet alleen de rijkste man op aarde, nee, hij bezit zelfs al het kapitaal. Je kunt je afvragen wat voor waarde het nog heeft als je alles van een ruilmiddel bezit, maar wie zich bij al dat soort zaken achter de oren krabt, heeft een hele kluif aan Pola. Beter is om het allemaal te laten gebeuren. Ruijters speelt met alle wetten van de logica en plaatst zijn figuren in onmogelijke situaties. Elementen als de tijd, de geschiedkunde, filosofie en vooral de politieke machinaties gaan met alle egards in de gehaktmolen. Voor de lezer is er alleen nog de overgave. Eén ding is eenvoudig aan Pola: het zwart/witte tekenwerk is krachtig en mooi. Vooral als Ruijters de binnenlanden in gaat gebeuren er fraaie dingen. Je zou willen dat hij de tijd vond voor een encyclopedische faunagids van zijn eigen universum, met grote kijkplaten vol dieren en planten. Misschien dat we in een volgend deel een natuurvorser tegenkomen. Wie zal het zeggen? De wijze schildpad? Misschien, maar niet vandaag.