Toon Tellegen is een gelauwerd fabelschrijver, die griffels als penselen in een jampotje heeft staan. Een paar jaar geleden maakte tekenaar Gwen Stolk (1983) een mooie interactieve bewerking van Tellegens Een verre reis, in de appwinkel voor nog geen twee euro te koop. En nu is daar dan de strip De genezing van de krekel, naar de gelijknamige fabel van Tellegen uit 1999. Tekenaars van fabels zien zich voor een dilemma geplaatst: tekenen ze dieren of mensen? Omdat de rollen in fabels vervuld worden door dieren, maar de strekking tot spiegel van ons dient, kiest Stolk voor mensen met een dierenmasker en dito attributen, zoals Cabanes en Forest in hun briljante Reynaard de vos. Mooi, maar de tekenstijl is verder hard zwart/wit. Eén uitzondering: als de somberheid toeslaat, al op pagina 13, verdwijnt de (enige) gele steunkleur uit krekels gelaat, om pas op pagina 163 terug te keren. Ook inhoudelijk zie ik geen nuances: de depressie valt uit de lucht, zoals die ook zonder duidelijke reden of oorzaak weer verdwijnt. Tussendoor reageren de meeste dieren maar vreemd: er worden sombere taarten gebakken, de houtspint wil ook wel somber worden, de salamander opent een winkeltje in somberheid en er is een wedstrijdje somber-zijn. De eekhoorn reageert een stuk empathischer maar van enig therapeutische aanpak is geen sprake (Tellegen is ook arts!). De 'genezing' komt daarmee wel uit de lucht vallen, en ook krekels laatste kreet: 'Ik zal nooit meer somber worden'. Stripromans over geestelijke malheur verdienen per definitie steun, om het taboe op deze kwalen te bestrijden, maar dan prefereer ik de romans van Maaike Hartje en Hanco Kolk. En de demon van krekel heeft veel weg van good old Schimpie! Ik las ergens dat Stolk zich vereenzelvigt met de olifant, die het onmogelijke wil: in bomen klimmen! Die speelt een leuke bijrol, met pleisters op de slurf. Gemengde gevoelens over De genezing van de krekel dus. Maar vergeet niet de Een verre reis-app te laden, voor een neefje of nichtje, en jezelf!