Recensies

Caroline Baldwin is een opmerkelijke serie. Niet dat Baldwins werkzaamheden als detective erg opmerkelijk zijn. Dergelijke detectivescenario's zijn al in duizenden varianten verteld. André Taymans is als detectivescenarist ook niet bijster interessant.
Het opmerkelijke aan de serie Caroline Baldwin is de persoon Caroline zelf. Ze is namelijk seropositief en haar leven is verwarrend en beangstigend. Onzeker en vol twijfels baant ze zich een weg door het leven. In het voorgaande album Angel Rock stond Baldwin zelfs dagelijks op het punt een einde aan haar leven te maken. Na grote hoeveelheden whisky in de kroeg overdag wachtte 's nachts een geladen revolver onder haar hoofdkussen. De levenskracht bleek sterker, de trekker werd niet overgehaald. Een louterende tocht door de bergen naar een vermoorde alpinist bracht haar terug op aarde. Het gif van de macht is het eerste deel van een tweeluik waar Baldwin in aanraking komt met haar oude geliefde Gary Scott, een FBI-agent. Echt vergeten heeft ze hem niet, getuige het nachtelijk liefdesverdriet. Bij Scotts introductie in de serie kan de lezer niet verwezen worden naar de eerste albums van de reeks, Moon River en Contract 48A. Deze albums zijn namelijk nooit vertaald en dat is spijtig want in die albums speelt Gary een centrale rol. Baldwin heeft zich teruggetrokken in het afgelegen huis van haar overleden grootvader in Canada. Met de omringende wereld wil ze nog steeds niet veel te maken hebben. Geheel onverwacht wordt ze via Scott betrokken in een corruptieschandaal van de vice-president van de Verenigde Staten. Voor de uitrol van dit gegeven heeft Taymans heel wat verhaallijntjes nodig. Uiteindelijk is het gevolg dat Baldwin wordt overgehaald door haar oude detectivebureau om in Laos een gekidnapte zakenman uit handen van de ontvoerders te krijgen. Voor het zover is vindt er een nachtelijk rendez-vous plaats tussen FBI en de criminele bondgenoten van de vice-president. In het bloedbad wordt Scott doorzeefd en blijft Baldwin bewusteloos liggen. De zaak lijkt hopeloos verloren. Als een teaser voor het volgende album zien we, op de laatste bladzijde, Baldwin tussen de pagodes in Azië, dus dat zit wel goed. Taymans is een tekenaar met een vlotte lijnvoering waar zijn snelle productie van afstraalt. Zijn cameravoering is buitengewoon effectief. Helaas heeft hij de vervelende gewoonte erg veel pratende mensen af te beelden en dat zijn bepaald geen spannende beelden. Het fraaie inkleurwerk van Bruno Wesel, dat doet denken aan Cosey, is een welkome aanvulling. Ondanks deze kwaliteiten zal Taymans vooral bekend worden als een van de pioniers van het beeldverhaal omdat hij op geslaagde wijze de hoofdpersoon van een conventionele stripserie met aids verbindt. Hij doet dat op ingetogen en oprechte wijze. Hulde!