Recensies

Florence Magnin (Parijs 1950) zag het lange tijd niet zitten om naast haar succesvolle werk als illustratrice ook strips te gaan maken. Ze had veel succes met haar geïllustreerde kinderboeken, ansichten, posters en theaterdecors en vond dat best zo. Niemand minder dan stripveteraan Christian Godard (Maarten Milaan, Axel Moonshine en heel veel meer) wist haar over te halen om eens een poging te wagen. Magnin debuteerde als stripmaker in het tijdschrift Métal Hurlant en brak wat later door met de serie De andere wereld. Met de nieuwe reeks De erfenis van Emilie werkt ze haar passie voor fantasy verder uit. En waar kun je het magische beter etaleren dan in Ierland? In het jaar 1801 in Ierland vindt de Franse huurling Louis André Bertin een Keltische grafheuvel vol met kunstschatten. Bertin berooft de lijken van hun goud waarna de tempel instort en in het niets verdwijnt. De roof brengt hem eerst nog veel voorspoed. Hij koopt een kasteel, vernoemd zich tot Hatcliff en alle geluk lacht hem toe. Toch blijft de roof in zijn hoofd rondspoken. Vele malen doolt hij rond en zoekt tevergeefs naar de plek waar hij de graftempel bezocht. Op een goede dag verdwijnt Hatcliff op mysterieuze wijze. Het kasteel komt leeg te staan en na verloop van tijd is er slechts nog de legende. Ruim 120 jaar later, het is inmiddels 1923 wordt zijn enige wettige erfgename gevonden: Emilie Bertin. Ze is een ontevreden revuedanseresje in de Moulin Rouge en wat blij dat er wat avontuur in haar leven komt. Door een web van intriges en personen die zich angstvallig verborgen houden is zij uitgekozen om het landgoed van haar betovergrootvader te gaan beheren. In Ierland aangekomen wordt het verhaal erg warrig. Er verschijnt een oude vrouw die haar landgoed vervloekt, dansende elfen en Hobbit-achtige figuren dansen in donkere bossen, tarotkaarten duiden de toekomst en een aantal intriges op de achtergrond laten de lezers vooral met veel vragen achter. Magnins achtergrond als illustratrice schemert voortdurend door. De erfenis van Hatcliff is hierdoor een nogal statisch plaatjesboek geworden waar de vaart maar niet in wil komen. Haar vernuftig kleurgebruik maakt de platen de moeite waard maar er zal nog heel wat aan haar eigen scenario gesleuteld moeten worden wil het écht gaan boeien.