De omslagen verraden veel, maar wie eenmaal in één van de drie delen van De vuurpoel heeft gebladerd weet het zeker: het tekenwerk van de Amerikaan Matt Smith, die de jongere lezer misschien kent van zijn Game of Thrones-kloon Barbarian Lord, is echt puik. Personages, emoties en kastelen in de bosrijke omgeving, alles ziet er fraai en uitnodigend uit. Niet voor niets is deze oorspronkelijke comic al vertaald in zeven talen. Het scenario van Canadees Nathan Fairbairn kun je gerust samenvatten als de strijd tussen ridders tegen aliens. We gaan terug naar de Franse Pyreneeën in het jaar 1220. Het is dan al geruime tijd hommeles en het wordt er niet minder op als er een ruimteschip neerstort. De weerzinwekkende creaturen die daaruit kruipen zijn hybride hondkevers, die hissen en zonder meer op aanvallen ingesteld zijn. Een groep ridders, die door baron Simon van Montfoort op pad is gestuurd zonder zinnige reden, wordt met de hellekevers geconfronteerd en gaat de strijd aan. De waaromvraag wordt hier niet gesteld; het is vooral een aanleiding om lekker te griezelen en te hakken. Met name het derde deel, Mondragon, bestaat voor het overgrote deel uit hack 'n slash, overigens opgezet in een geweldige kleurstelling. Wat dat betreft stelt De vuurpoel zeker niet teleur. De spanning zit verder in de samenstelling van de groep, die naast nobele ridders bestaat uit een katholieke despoot, een paar jonkies, een moordzuchtige kruisvaarder en een Kathaarse parfait: een jonge vrouw die in afzondering leeft om dichter bij God te zijn. Het is een combinatie die garant staat voor interne conflicten, dat moge duidelijk zijn. Met het verschijnen van het derde deel, binnen een jaar na het eerste, is De vuurpoel compleet. Voor nu geldt: wacht niet langer en haal deze drie delen in huis om ze achter elkaar te lezen. Alleen op die manier knalt de apotheose er heerlijk in.