Stilte. In de stad die nooit slaapt. Weten hoe de wereld klinkt brengt een wonderlijke sensatie teweeg. Eentje van vervreemding en verstilling, in een modus die de pagina's lijkt te ontstijgen. Daaraan helpt allereerst het verhaal. Fotograaf Sam vertrekt vanuit Italië naar New York, de stad van zijn jeugd, om zijn gebroken hart te laten helen ('zonder jou had ik nooit in New York gewoond, had ik de woorden niet gevonden, had ik dit boek niet geschreven'). Getooid met een koptelefoon en gewapend met een fotocamera, duikt hij onder in de metropool en start met de uitvoering van een aan zichzelf gegeven opdracht: zestig dagen niet praten en die ervaring verwerken tot een artikel. In zijn binnenzak een briefje, waarop de boodschap dat hij doof is. Wat de merkwaardige beleving van deze trage strip versterkt, zijn de (sublieme) illustraties en de vormgeving. De gebeurtenissen glijden geleidelijk voorbij, als in een storyboard. Hele pagina's waarop een enkele, door wit omgeven tekening rustig mag ademen. Kleuren die met elkaar spelen en soms voorrang verlenen aan zwart/wit. Het is allemaal even fantastisch, zeker als je hoort dat auteur Giacomo Bevilacqua (1983) hiermee pas zijn eerste grafische roman aflevert. Weten hoe de wereld klinkt is een ode aan het hedendaagse New York waarin verstopt een ode aan het waarnemen én voelen. Een uitgave die het verdient om nooit stil te liggen.