Posy Simmonds kennen we: decennialang cartoonist voor de Engelse The Guardian (Stripschrift tipte haar onlangs nog als grote afwezige in Carel Peeters' overzicht van literaire tekenaars, Het eigenwijze potlood) en tekenaar van prentenboeken. Ondergetekende staat speciaal even stil bij Fred (1987), een geestig verhaal over een luie kat, die na zijn dood een opmerkelijk ruig nachtleven blijkt te hebben geleid. Toen ons gezin zestien jaar geleden een katje kreeg, was de naam dan ook snel gekozen, ook al bleek ons huisdier een vrouwtje. En terwijl ik dit tik, gaat het niet goed met onze Fred. Maar vooral bewierookte Stripschrift haar stripromans Gemma Bovery (1999) en Tamara Drewe (2007): spitsvondige en lekker dikke cross-overs tussen strip en geïllustreerde roman, beide gebaseerd op een titel uit de wereldliteratuur. Het zijn geen verstrippingen maar Simmonds weet een nieuw verhaal te vertellen, waarbij zij het onderliggende verhaal gebruikt om met in verdunde azijn gedoopte penselen de mens van nu te schetsen en evenzo vaak met mededogen te ontmaskeren. Dan nu: Cassandra Darke (vertaling Ariane Schluter). Weer de naam van de hoofdpersoon. Een ronduit vervelende vrouw, vroeger nog een betrouwbare kunsthandelaar, maar nu eentje die alle eer heeft laten varen: nepkunst (?de klant vraagt er zelf om?), egoïsme en vrekkigheid (bedelaar: 'heeft u wat kleingeld?', antwoord Cassandra: 'ja hoor' en dan doorlopen!). Ze woont al lang in Chelsea, Londen, inmiddels verworden tot een miljonairswijk (je ziet tot in de puntjes verzorgde Russinnen verbaasd naar de lompe Cassandra kijken). En het is kerst... kerst plus vrek is: A Christmas Carol (1843) van Charles Dickens! En zoals Scrooge bezocht wordt door een geest, verhuurt Cassandra haar kelder aan Nicki, die met een vriendin musea bezoekt en dan voor me-too-schilderijen performances vlogt. De ooit artistieke Cassandra ziet niet dat dit kunst-van-nu is, net zoals Scrooge aanvankelijk ook niet thuis geeft. Maar wanneer Nicki verhuist, vindt Cassandra een pistool in de vuilnisbak. Dat zet een reeks gebeurtenissen in werking, waarbij vrouwenmishandeling een grote rol speelt en Simmonds wederom toont, over een scherpe maatschappelijke antenne te beschikken (feminicide). En net als Scrooge eindigt Cassandra gelouterd... hoe, dat blijve hier om redenen van leesplezier onvermeld...