Recensies

Ha, weer eens een sciencefictionstrip. En wel eentje uit Oost-Europa (Slovenië), ondanks de Italiaans-overkomende naam van auteur Stefano Casini. De cover (doorlopend naar de achterkant) belooft al veel: geweld, technologie, manipulatie van mens en brein (zie de medische stoel met dreigende 'droogkap') en geweld. En dat aangesaust met een fraaie - en toepasselijke - citering van Shakespeare. De strip begint relatief abrupt, middenin de actie. Hier geen zorgvuldige introductie van karakters, de figuren krijgen gestalte door hun daden. Haast filmisch. Het verbeelden van computers en virtuele ruimte gebeurt effectief, maar voert gelukkig niet de boventoon. De tekenstijl gecombineerd met de sfeervolle inkleuring trekt de aandacht naar de kernactie/dialoog op de voorgrond. Zonder daarbij de achtergrond af te raffelen of te verwaarlozen. Nee, de setting waartegen de actie/dialoog zich afspeelt, is minstens zo belangrijk. Sfeer is het sleutelwoord. Haast filmisch. En dan, zo rond pagina negen, bekruipt de sciencefictionkenner een gevoel van herkenning. Kom, hoe heet die film ook alweer? Heel aardig gegeven, goede acteurs (waaronder Ralph Fiennes, bekend van zijn meesterlijke rol als pure nazi-schoft in Schindler's List), maar helaas niet zo'n geslaagde film. Ach ja, Strange Days! Over een figuur in de goot (Fiennes) die nog altijd dweept met zijn ex die hem heeft verlaten voor een rijke bink in het nachtclubcircuit. Hm. Ach, een mooi eerbetoon, doorspekt met eigen andere elementen. Tenminste, enkele pagina's verder duikt de herkenning weer op. Ditmaal een andere. Ja, dit is geleend van het korte sf-verhaal Johnny Mnemonic van cyberpunk-peetvader William Gibson. Een verhaal dat slordig is verfilmd door een videoclipregisseur die effe zijn filmdebuut wou maken met een stukje design en art direction. En nu we toch aan het spotten zijn: de scènes met de vliegende taxi's (de bekende yellow cabs uit New York, maar dan zonder wielen en met vliegapparatuur) zijn gelicht uit de sf-film The Fifth Element van de Franse regisseur Luc Besson. Hm. Ach, beter goed geleend dan slecht gemaakt. Toch? En het is goed gemaakt, dat zeker. Bovendien krijgt het verhaal halverwege steeds meer een eigen karakter. Oftewel: wijkt het af van de voornoemde films en hun plot. De doemsfeer die het album doordrenkt, kruipt naar de apotheose toe. Volgende keer graag een geheel oorspronkelijk verhaal, Stefano. Je hebt hier aangetoond de rest al in je te hebben.