De rassenwaan die zo kenmerkend was voor het nationaalsocialisme bleef in de jaren dertig en veertig van de twintigste eeuw geenszins beperkt tot Duitsland. Ook in het fascistische Italië, waar Mussolini de scepter zwaaide al lang voordat Hitler aan de macht kwam, liet het antisemitisme zich gelden. In Rhapsodie in Blau kiest de Italiaanse illustrator Andrea Serio, die sinds 2011 ook zijn sporen heeft verdiend als stripmaker, zijn vertrekpunt in de discrimerende wetten die de Duce in 1938 uitvaardigt. De angst en onzekerheid die het gevolg zijn van deze maatschappelijke uitsluiting vormen een scherp contrast met wat in 1938 vooralsnog een zorgeloze zomervakantie voor enkele vrienden lijkt in Triëst.
De geschetste ontwikkelingen zijn losjes gebaseerd op de roman Ci sarebbe bastato ('Alles wat we nodig hadden was') uit 2011 van de Italiaanse schrijfster Silvia Cuttin. Het verhaal zoomt in op Andrea Goldstein, een joodse jongeman die door zijn ouders naar familie in de Verenigde Staten wordt gestuurd. In New York vindt hij werk, treft hij een vriendin en verandert hij zijn naam in Andrew. Toch neemt hij dienst in het Amerikaanse leger. Hij krijgt een opleiding maar het duurt niet lang voordat hij opnieuw een grote oceaanstomer betreedt en terugvaart naar Europa. Andrew draagt als hospik zijn steentje bij aan de bevrijding van Italië maar moet zijn inzet met de dood bekopen - al wordt dat einde niet expliciet benoemd in het verhaal.
De ingetogen tekeningen van Serio stralen een onmiskenbare rust uit, een rust die de ingrijpende gebeurtenissen - uitsluiting, vlucht, iets nieuws opbouwen, het maken van levensgevaarlijke beslissingen en sneuvelen – echter geenszins kan verhullen. De sfeerrijke beelden dwingen vanaf de eerste bladzijden ontzag af. Het diepe blauw van de oceaan trekt de lezer direct in de setting van het verhaal. Maar de niet minder fraai in beeld gebracht personages, ietwat impressionistisch geabstraheerd, houden deze karakters ook enigszins op afstand. Tekst en uitleg over de omstandigheden waarin Andrew en de zijnen zich aan weerszijden van de Atlantische Oceaan door het leven slaan zijn schaars. De dosering van de tekst is niettemin ruim voldoende om de machteloosheid en het onvermijdelijke lot te kunnen proeven. De onrustige afwisseling die de Amerikaanse componist-pianist George Gershwin in zijn vooroorlogse Rhapsody in Blue vertolkte, komt zodoende ook op overtuigende wijze tot uiting in deze melancholiek aandoende grafische roman. Na deze Duitse editie is het dan ook de hoogste tijd voor een Nederlandse vertaling.