Recensies

Het jaar 1955. De Koude Oorlog bereikt haar eerste hoogtepunt. Edith Hardy runt op dat moment een tweepersoons detectivekantoor in Parijs. Op een dag komt de eigenaar van een farmaceutische fabriek haar vragen of ze op zoek wil gaan naar een jonge scheikundige die bij hem heeft gewerkt. Deze was bezig met een formule voor een parfum en is nu met formule en al verdwenen. Gaandeweg komt Hardy erachter dat de jonge scheikundige contacten had met een groep verstokte Marxisten en dat hij hoogstwaarschijnlijk de formule voor het parfum heeft doorgespeeld aan de Sovjets. Hoe het allemaal precies is gegaan daar krijgen we nog geen antwoord op. Deze vragen zullen hopelijk beantwoord worden in de volgende twee delen van Agence Hardy. Inspiratiebron voor dit verhaal is ongetwijfeld de detectivefilm uit de jaren '50 van de vorige eeuw geweest. Het grote verschil echter met dit type film is de rol van de vrouw. Deze is nu eens niet slachtoffer of de mysterieuze femme fatale, maar een zelfstandige detective die zich meten kan met haar mannelijke collega's. Wat mij betreft een pluspunt. Haar assistent is wel een man. Deze zorgt voor de komische noot in het album. Wat dit album verder zo sterk maakt is dat je je ook werkelijk waant in het Parijs van bijna een halve eeuw geleden. Dit is vooral te danken aan het geweldige tekenwerk van Annie Goetzinger. Zij moet zich voor het tekenen van dit album bijzonder goed hebben gedocumenteerd. Kleding, kapsels en interieurs uit de jaren vijftig kloppen allemaal, mensen roken allemaal nog gezellig en zelfs de telefoon met de grote bakelieten hoorn ontbreekt niet. Ook sterk aan dit album zijn de dialogen van scenarist Pierre Christin. De personages handelen zaken in onderling overleg en op een zeer gemoedelijke manier af. Zelfs sommige vijanden worden op een dergelijke manier benaderd. Een dergelijke omgangsvorm zul je tegenwoordig niet meer in de Franse grote stad aantreffen en zul je ook op het Franse platteland steeds minder zien. Het enige minpuntje dat dit album heeft, is dat je er goed met je hoofd bij moet blijven, maar dit is nou eenmaal eigen aan de detective. Gelukkig kun je in dit geval terugbladeren om te achterhalen wat er twintig bladzijden terug nu precies gezegd werd of gebeurde.