In een vergaand gerobotiseerde toekomst is de protagonist van dit verhaal Mikki, een robot die eigendom is van een jong stel én de ‘draagmoeder’ van hun baby. Dat lijkt handig, maar er schuilt een addertje onder het gras. Want bytes zijn beperkt, en data moeten elke dag opgeschoond worden om ruimte te maken voor nieuwe uploads, omdat we onze selfies en filmpjes op sociale media willen posten. Dat gebeurt in het bedrijf waar Mathon, de eigenaar van Mikki, archivaris is. Elke dag pleit hij tevergeefs voor behoud van bestanden maar de rechters deleten rücksichtslos het cultureel erfgoed van de mensheid. Hij smokkelt daarom geregeld werk, zoals dat van de dichter W.H. Auden, de cultfilm A Space Odyssey en mogelijk nog meer, het gebouw uit en upload het in Mikki. Een gevaarlijke daad.
In deze dystopische strip zijn het de mensen die angst aanjagen en lijken de robots het meest menselijk. Mikki is in staat tot dat wat de toekomstige mens niet meer schijnt te kunnen: je eigen bestaan laten draaien om liefde en verbinding met anderen. Dit album doet qua semi-realistische tekenstijl denken aan de vervreemding in Brüsel van het duo Schuiten en Peeters. Het omslag is tegelijkertijd sinister en uitnodigend: je wilt het meteen openslaan en zien wat je te wachten staat. Ugo Bienvenu, in 2015 verscheen van hem bij Scratch al Sukkwan Island, creëert in dit stripalbum een sfeer die zowel donker als hoopgevend is. Door een tekst van dichter Auden door het verhaal heen te gebruiken, lijkt hij Cosendai (Cosey), de activistische tekenaar van de Jonathan-reeks, te citeren die veel met (song)teksten werkt. Het is juist mooi om te laten zien wie je inspiratoren zijn, hoewel het opvoeren van de androïde figuren Jansen en Janssen - de detectives die illegale downloads onderzoeken - een stijlbreuk qua toon oplevert.