Sterric, Sterre Richard, is Rotterdams tekenaar. De vloek van rood is haar debuut, ze publiceerde al online, werkte in de gamewereld en kleurde mee aan De genezing van de krekel van Gwen Stok en Toon Tellegen.
Wat een vol verhaal: weerwolven, wouden, vreemdelingenhaat, matriarchaat, geweld, gender, mythische figuren, occultisme, offerrituelen en lekker veel bloed; maar het eerste wat indruk maakt zijn de (digitale) tekeningen. Het zijn er honderden, met of zonder kader, dan weer over twee pagina’s, alle in zwart, grijzen en rood: indrukwekkende grafiek. Het geeft dit door Scratch’ Cyril Koopmeiners wederom prachtig uitgevoerde album de eenheid, die het verhaal soms mist.
Dat verhaal draait om Aster, zelf een wolvenkind, en de vreemdeling Jager, die op wolven jaagt. Die laatste, een mens, wil hun relatie verborgen houden (een fijne sneer naar ons!). Dit boek wordt op de markt gebracht als ‘lesbisch-romantisch sprookje’, maar ook zonder dat gegeven snappen we: die twee krijgen het moeilijk. Want daar zijn Mirit, een sluwe, jaloerse vosachtige queer, de uiteraard blinde ziener en de godheid Vrouwe. Dramatisch sterk is de zoektocht van de twee hoofdpersonen: Aster in wolfshuid moet Jager vinden om de relatie te redden, maar Jager die Aster dood waant zoekt juist de wolf die haar vermoord zou hebben om haar te wreken! En mooi: in een grot zitten Mirit en Aster in wolfsvel om een vuur: hun schaduwen verraden wie ze werkelijk zijn. Zoals gezegd, het verhaal is bomvol; te vol, maar veel (young adult-) fantasylezers lusten daar wel pap van. Dat nieuwe inzichten rondom gender om nieuwe taal vragen is terecht; ik ben geen voorstander van ‘hun’ om genderneutraliteit aan te geven om redenen van ambiguïteit. Maar Sterric is de baas in dit uitpuilende maar fraaie universum van De vloek van rood.