Het was een tijdje stil rond Mark Hendriks. Een aantal jaar geleden verschenen vrij snel achter elkaar twee sterke verhalen. Zijn meesterwerk Tibet uit 2015 werd twee jaar later gevolgd door het bijzondere Octopus. Nu is er Groenland en het resultaat mag er weer zijn. Een iets andere insteek dan we gewend zijn van Hendriks, maar verdomd als het niet waar is, ook nu weet hij weer onder de huid te kruipen. Hendriks vertelt namelijk niet zomaar een verhaal. Hij vertelt het altijd met een reden. Dit keer vanuit Oost-Groenland en is de 17-jarige Malik het middelpunt. Zoals het heden ten dage gaat, vlogt hij zijn belevenissen de digitale wereld in. Zo geeft hij een rondleiding door zijn woonplaats Anoritooq en diens bewoners, en maken we kennis met de vrienden van de kwajongen. De gemeenschap leeft van visvangst en import vanuit Denemarken. Toch is niet alles koek en ei, zeker als blijkt hoe gruwelijk, en met een vorm van vanzelfsprekendheid, orka’s worden omgebracht. Om over de gang van zaken rond een groep toeristen nog maar te zwijgen. Zeker als de verantwoordelijkheid hiervoor aan een stagiaire uit Kopenhagen is toevertrouwd. Of juist de moeder van Malik die zich als reddende engel opstelt. Op het eerste gezicht lijken de verschillende situaties op zichzelf te staan maar gaandeweg is er toch een vorm van cohesie. Dit komt doordat Hendriks de verteller genaamd Ataak ten tonele laat verschijnen. Hierdoor is Groenland net een andere Hendriks dan zijn andere werk, maar toch ook weer hetzelfde. De stripauteur durft grenzen over te gaan en maatschappelijk relevante thema’s aan te snijden. Juist door een vloggende tiener te gebruiken en een locatie te kiezen in het Noordpoolgebied word je als lezer harder geconfronteerd met problemen rond het milieu, walvisvaart, racisme en geweld. Dit maakt van Groenland een sterk geheel. Het vertelt echt iets over de tijd waarin wij leven, aaneengeschakeld door onderhuidse humor en commentaren.
In Nederland is er niemand die het medium strip naar een andere dimensie tilt op zo’n compleet eigen manier als Mark Hendriks. Door het idioom te gebruiken dat is vrijgemaakt door grootheden als Hugo Pratt en Alex Varenne geeft hij hier vakkundig een vervolg aan. Zwart/wit met schitterende grijstinten in doorlopende panelen; het is zeer fraai om naar te kijken. En vergeet niet: Hendriks vertelt een verhaal met een reden.