De filosoof, de hond en de bruiloft is zo’n boek dat je aan iedereen wilt uitlenen, vooral als het zeurpieten zijn. We duiken in het leven van Hipparchia, een dwarsdenker van een paar duizend jaar geleden. Dat klinkt nog niet spannend, toegegeven. Het is zo’n jonge vrouw die vragen stelt, niet tevreden is met een slordig antwoord, doorvraagt totdat het onvermijdelijke ‘Zo is het nu eenmaal!’ klinkt, nijdig. Ze is een filosoof die echt bestaan heeft. Niet afhaken nu, want Barbara Stok heeft Hipparchia Stokkiaans-toegankelijk leven ingeblazen, met haar bedrieglijk eenvoudige personages en decors. En zelfs de mooie schutbladen zijn in de beste Kuifje-traditie betekenisvol. Minimalistisch, en toch vol van uitdrukking, vaak met alleen streepjes en rondjes voor mond en ogen.
De inkleuring (van partner Ricky van Duuren) is ook al eenduidig, monochroom en zonder arcering. Je zou haast zeggen geheel naar Hipparchia’s levenshouding: weg met overbodige ballast. Die filosofie wordt haar ernstig kwalijk genomen door haar omgeving, die haar juist als naar de tijdgeest gezeglijke luxe-dame wil uithuwelijken. Zulke jongedames lezen geen boeken, maar weven. Kortom: kak aan de knikker!
Al sinds het begin van de pandemie is er toenemende aandacht voor de stoïcijnen, een houding om je niet mee te laten slepen door onvermijdelijke ellende. Hipparchia hoort bij de voorlopers, de cynici. Eyeopener: pas veel later kreeg cynisme de betekenis van grove spot, voor Hipparchia is het letterlijk een 'honds', dus eenvoudig leven.
Van Stok, die colleges filosofie volgde, weet de lezer van Je geld of je leven (2003) en Over de levensgenieter die haar angst voor de dood wil verdrijven (2010) al lang dat ze zinnige vragen stelt. En dat de hond haar favoriete dier is… nergens anders dartelen die zo trouw over 296 pagina’s!
Het laatste plaatje verplaatst de lezer naar het nu… wat vind jij?