Five Years is het openingsnummer van de legendarische lp rond Ziggy Stardust en bij menig fan grijsgedraaid. Het gaat over één van de alter ego’s van David Bowie. In 2021 was het vijf jaar geleden dat hij overleed. Eerder verscheen al Stardust, Rayguns & Moonage Daydreams van Michael Alred en Steve Horton. Helaas is het niet meer dan een aaneenschakeling van anekdotes. Nu ligt hier Starman van Reinhard Kleist voor mij. Dit boek is gedeeltelijk iets beter. Ook nu waren de verwachtingen hoog. Bowie is nu eenmaal enorm belangrijk geweest in de ontwikkeling van de muzieksmaak van uw recensent. Ondanks het expressieve, fraaie en eigen tekenwerk van de Duitser, is het toch een opeenstapeling van fragmenten in plaats van een compleet epistel. Kleist geeft wel een coherenter geheel dan Alred en Horton. Hij kiest ervoor om het verhaal te vertellen anno 1972. In dat jaar stond Bowie in de spotlight met zijn legendarische begeleidingsband The Spiders from Mars. Na de succesvolle albums The Man Who Sold the World en Hunky Dory was het conceptalbum rond Ziggy Stardust een schot in de roos. Bowie kreeg de roem waar hij naar op zoek was. Kleist brengt dit naar voren in krachtige kleuren om de flashbacks in sfeervol sepia aan het papier toe te vertrouwen. De vraag is wel of iemand die niet thuis is in het Bowie-imperium de geschiedenis écht begrijpt. Zelf ben ik blij met gedegen voorkennis en dat ik de nummers van Bowie door en door ken. Vooral aan het begin van het boek wordt er veel gerefereerd aan zijn songteksten gekoppeld aan beeldvorming. Misschien is Starman alleen geschikt voor de kenners van de muzikale kameleon uit de jaren zeventig. Als aan het eind van het boek Bowie zijn alter ego vaarwel zegt tijdens het nummer Rock ’n' Roll Suicide en in de kleedkamer de gedaante van The Thin White Duke aanneemt start er een nieuw hoofdstuk in zijn carrière. Wat blijkt? Kleist heeft een tweede boek rond Bowie op het programma staan 'Low – David Bowie’s jaren in Berlijn'. Misschien muzikaal en artistiek de beste periode van Bowie. Toen schreef hij zijn allergrootste hit Heroes. Iets om naar uit te kijken? Of is het gewoon zo dat stripbiografieën over popsterren niet te maken zijn?