Dictaturen houden niet van muziek. Dat geldt in de mensenwereld en ook in vliegende krokodillenwereld. Charley, een jonge krokodil, zonder vleugeltjes, en liefhebber van de Belgische chansonnier Jacques Brel, voelt zich er niet thuis. Hij is een einzelgänger, zonder vrienden en met een vader die hem niet begrijpt. Victor Meijer zijn tweede album gaat opnieuw over de relatie tussen mensen en dieren. In 2019 maakte hij Hondsdol over een kind dat samen met een hond zijn ouderlijk huis met ruziënde ouders ontvlucht. Nu tekent hij met krachtige pentekeningen een grijsblauwe duistere wereld waarin de krokodillenmacht verbeten jaagt op een mensenjong. Flyers roepen de bewoners, krokodillen, op mee te zoeken naar deze potentiële onruststoker in het ondergrondse riool. Zoals dat gaat in strips, komt krokodil Charley in contact met het mensenjong. Charley toont de mens zijn kleurrijke plakboek met plaatjes van hoe de wereld voor de grote kladderadatsch was. Het mensenkind vindt Charley zijn boek fántástisch. Al die kleurrijke platen met film- en popsterren, de raketten om te vliegen en om te eten, de percolator en het skateboard. Terwijl hij zelf dacht dat het vroeger vreselijk was. Dat komt dus door de cola, vertelt Charley. Door de prik vergeet je dingen. Samen hebben de pubers de grootste lol in een vervallen pretpark. Ze spelen tikkertje en krijgertje tot er iets gruwelijk misgaat. Het voelt als een koude douche. Charley en het naamloze mensenkind realiseren zich dat ze toch niet samen verder kunnen en gedoemd zijn tot een leven in hun eigen werelden. Het mensenkind keert gedesillusioneerd terug naar de rioolgangen. Door fake-news denkt de dictator dat Charley een modelkrokodil is. Hij riddert hem tot heldhaftige koelbloedige en zijn optreden wordt vereeuwigd met een standbeeld. En zo krijgt Meijers wonderlijke verhaal een droevig happy end.