Het album had niet op een beter moment uit kunnen komen, want het viel samen met de Mexicaanse Dag van de Doden, wat daar een speciale feest- en herdenkingsdag is. Net zoals bij ons vindt dit elk jaar plaats op één en twee november, dus op Allerheiligen en Allerzielen. Alleen hebben zij een andere traditie daaromheen.
We schrijven Mexico begin twintigste eeuw. We krijgen afwisselend een inzicht in de verschillende bevolkingsgroepen en de rangen en standen die er waren. Wat ze niet weten is dat er een virus rondwaart dat mensen verandert in levende doden. Het zijn bloeddorstige killers die kunnen nadenken, zich vliegensvlug bewegen en wapens hanteren. Gek genoeg blijft de inheemse bevolking dit virus bespaard. Het leger kan de opmars niet aan, waardoor de bevolking moet vluchten. Onder hen bevinden zich Dona Luz, haar vriend Eulalio, familieleden, werknemers van de plantage en ander gevolg. Onder aanvoering van een opzichter vluchten ze de natuur in. Beetje bij beetje ontdekt Dona Luz dat de aanvoerster van de doden, Dolores, een appeltje te schillen heeft met haar opzichter. De groep wordt langzaamaan steeds meer uitgedund door de springlevende doden. Wie weet te overleven?
In Frankrijk zijn er van Pierre Place sinds 2009 al verschillende albums uitgekomen. Zijn stijl doet me denken aan Joe Sacco. Dit sfeervolle Muertos in zwart/wit is zover mij bekend het eerste werk van hem wat in de Nederlandse taal verschenen is. Hum heeft met deze one-shot gelijk het beste album uit zijn oeuvre gekozen.