Centralia is het debuut van de 23-jarige Vlaamse Miel Vandepitte, het meest recente talent uit de succesvolle master Graphic Storytelling van de LUCA School of Arts in Brussel. Wat het debuut van Vandepitte voor mij bijzonder maakt is het totale gebrek aan zelfverexcusering dat eruit spreekt. In het huidige klimaat in de stripwereld ligt het voor de hand om je te profileren aan de hand van autobiografisch getint werk, vooral wanneer je van de kunstacademie komt. Autobiografische debuten draaien doorgaans om authenticiteit. Hoewel we in Centralia op het eerste gezicht weinig persoonlijks van de auteur terugvinden, is dit knotsgekke avontuur niets anders dan compleet authentiek aan de smaak en het perspectief van Vandepitte.
In Centralia krijgen we een knotsgekke fantasiewereld met neusapen, gemuteerde zelfbevruchtende bloemen en cowboys. De drijvende kracht achter het verhaal is een zoektocht naar rijkdom in een door hitte en ondergrondse branden geteisterde stad, losjes gebaseerd op het bijna spookstadje Centralia in Pennsylvania, dat ook door ondergrondse kolenmijnbranden geteisterd wordt. In hun zoektocht naar kennis en geld stuiten de helden uit het naburige stadje Blitz op een akelig geheim plot. Vandepitte blijkt in staat zijn ruime fantasie tot leven te laten komen op intelligent vormgegeven pagina’s die lezen als een trein en zijn samengevoegd in een smaakvol uitgegeven boek. De lezer valt van de ene verbazing in de ander en blijft achter met de wens om nog wat langer te vertoeven in deze wereld van 'frontier towns' en wreed gemuteerde drinkebroers. Als debuut smaakt Centralia zodoende naar veel meer, al moet Vandepitte zich nog wel verder bekwamen in het tekenen van gezichten.