Recensies

Het is een merkwaardige combinatie. Aan de ene kant zoekt scenarist Claude Carré aansluiting bij het Franse culturele erfgoed door de belangrijkste personages van dit album te groeperen rond de beroemde schrijfster Georges Sand. Anderzijds opent hij het verhaal met een stevige dosis seks en geweld; een gemaskerde man spietst een jong vrijend paar als een sateetje aan zijn zwaard. Als je zo iets leest, vraag je je af waar dat toe dient. In de loop van het album blijkt Sands zoon Maurice bevriend te zijn met de jonge fanaticus Etienne die in de ban van de verkeerde vrouw is geraakt. Sand, en met haar componist Frédéric Chopin en schilder Eugène Delacroix, is onder de indruk van Etienne's gedichten en wil graag het jonge talent in Parijs introduceren. Ze vermoedt geen moment dat deze jongeling wel eens in verband zou kunnen staan met de afschuwelijke moorden die in de buurt van haar landgoed Nohant worden gepleegd. Liefhebbers van het werk van Sand zullen doorgaans weinig interesse hebben in bloederige moordstrips en liefhebbers van verhalen over moord en doodslag zullen doorgaans geen boek van de sociaal bewogen negentiende-eeuwse schrijfster ter hand nemen. Desalniettemin vormen de twee tegenpolen een spannend contrast en de rustieke enscenering van Nohant accentueert de extremiteit van Etienne's daden. Tekenaar Jean-Marie Michaud treft met zijn ingetogen stijl de juiste toon waardoor het verhaal ondanks allerlei malle satanische elementen zelden grotesk wordt. Dit neemt helaas niet weg dat het album onder het laagje culturele vernis een ordinair gruwelverhaal vertelt dat geen enkele diepgang heeft. Mocht u het complete oeuvre van Sand in uw kast hebben staan, aangevuld met verschillende biografieën, is er dus geen enkele reden dit boek daartussen te schuiven. U kunt het beter cadeau geven aan uw horrorsparende neefje.